نگاهی به ژانر موسیقی پست راک: مات شدن رنگ های صدا

موسیقی پست راک، یک ژانر از راک تجربی (Experimental) است که عناصر موسیقی جَز، آرت راک، و آلترنیتیو را با تاثیراتی از موسیقی الکترونیک ترکیب کرده و توانسته مناظر و فضاهای صوتی ای را خلق کند که بسیار پر بافت و قابل لمس هستند.

پست راک در فضای آلترنیتیو

پست راک واژه ایست که بیشتر طرفداران موسیقی راک و متال راجع به آن چیز هایی شنیده اند. این روز ها پست راک، پست متال و پست هاردکور تبدیل به سابژانر های معمولی شده اند. هرچیز که در ساختار اساسی موسیقی راک گنجانده نشود این برچسب ها به آن زده می‌شوند. این برچسب زنی از آن جایی می‌آید که ما نظم و الگو های تعریف شده ای را دوست داریم که با آن میتوانیم گروه هایی که به تازگی بر روی کار آمدند را راحت تر پیدا کنیم، یا آثار آن ها را در طول زمان دنبال کنیم.

اما واقعا چه چیزی یک اثر را در ژانر پست راک جای می‌دهد؟ موسیقی پست راک در سطح موسیقایی چطور ساخته و پرداخته می‌شود؟

برای این سوال ها بیشتر از یک پاسخ داریم و شاید بعضی ها بگویند که جواب واقعی ای برای این سوال وجود ندارد. به هرحال ما سعی داریم تا این مفهوم محو را با بررسی محتوا به نتیجه برسانیم.

 

واژه پست راک از کجا آمده؟

اگر کسی ریشه ی واژه پست راک را در تاریخ دنبال کند، قطعا به ژورنالیست و منتقد موسیقی یعنی سایمون رینولدز خواهد رسید. واژه پست راک اولین بار توسط سایمون رینولدز (Simon Reynolds) در سال 1994 در مجله Mojo Magazine به کار برده شد. او زمانی از این واژه استفاده کرد که در حال بحث و بررسی خصوصیت آلبوم هایی از بند های Talk Talk و Bark Psychosis بود.

او می‌خواست تا آلبوم Hex از Bark psychosis توصیف کند و از مفهوم پست راک استفاده کرد تا استایل این موسیقی را از نظر ساختار خود گروه بررسی کند. کمی بعد تر در همین مقاله از آکادمی هنر ساختار گروه و نحوه استفاده از ساز های راک برای اهدافی غیر از ژانر راک توضیح خواهیم داد.

اگرچه این واژه قبل تر هم استفاده شده بود اما تعریف رینولدز از پست راک بنظر می‌رسید زمینه تاریخی قدرتمندی باشد. زمینه ی مستحکمی که ادامه  توسعه ی ژانر می‌توانست بر روی آن ساخته شود.

اما موسیقی پست راک چیست؟

وقتی میگوییم موسیقی پست راک، در اصل به بند هایی اشاره داریم که از سازهای معمول یک گروه راک مثل دو گیتار، یک بیس و درامز استفاده میکنند. اما تفاوت آن ها در اجرای ریتم ها، ملودی ها و آکورد های غیر مرسوم می‌باشد. در موسیقی پست راک گیتار ها، با بازی کردن با رنگ و کیفیت صدا، وظیفه ی فضا سازی را بر عهده دارند و اگر ووکال در کار باشد، معمولا به عنوان وسیله ای برای انتقال شعر از آن استفاده نمی‌شود. بلکه  از آن به عنوان یک ساز کنار سازهای دیگر استفاده می‌کنند.

در موسیقی پست راک بجای الگو های ملودیک و ساختار اساسی موسیقی راک، تمرکز بر روی بافت موسیقی و صدای تولید شده گذاشته است. این موسیقی سکوت را به عنوان صدای خود پذیرفته بود. همین موضوع این سبک موسیقی را از موسیقی هارد راک جدا کرد، موسیقی ای که عموما مرد محور بود، صدای بلندی داشت و حالا بیشتر از هر زمانی تجاری شده بود. پست راک  و دیگر ژانر های آلترنیتیو بیشتر مستقل بودند و کمتر جنبه های تجاری داشتند.

 

خصوصیت های موسیقی پست راک

اگر کسی ژانر پست راک را بشناسد و کمی راجب تکنیک های نوازندگی بداند. می‌تواند پست راک را اینگونه جمع بندی کند: پست راک هر چیزی است که شامل ترملو پیکینگ (Tremolo Picking) ،دیلِی (Delay) و ریوِرب (Reverb) می‌شود و گاها وکال در آن وجود ندارد.

البته، این یک تعریف ساده از این ژانر است که نمی‌تواند کلیت آن را در آینده پوشش دهد. چنین حرفی، مثل این است که بگوییم دث متال شامل تمام آثاری می‌شود که در آن از گیتار های دیستورت شده و گاترال خواندن (guttural singing) استفاده شده. برای توصیف پست راک در سطح موسیقایی فرد باید سلسله مراتب موسیقی راک را طی کند. چون این ژانر به قدری پر تنوع است و در طی زمان دچار تغییر شده که امکان دارد بعضی ها از آن به عنوان یک سابژانر یاد کنند.

تاثیرات دیگر ژانر ها بر موسیقی پست راک

تقریبا بیش از ربع قرن است که پست راک در حال توسعه است و در طی این سال ها از تمامی ژانر های موسیقی ممکن تاثیر گرفته است. تاثیر ژانر هایی همچون جَز، آی دی ام، امبینت، پراگرسیو راک، کراوت راک، پست پانک و موسیقی کلاسیک معاصر را می‌توان بر روی پست راک یافت.

همانطور که قبل تر به آن اشاره کردیم پست راک را می‌توان فرار از ساختار های معمول موسیقی راک دانست.  در این ژانر به کمک داینامیک های مختلف و تعدیل صدا و استفاده از مضامین تکراری موسیقی یک منظره صوتی ایجاد شده است. تاثیرات مختلف از دیگر ژانر ها نه تنها در نوع نوشتن موسیقی، بلکه در انتخاب ساز ها نیز قابل مشاهده است. حتی در ابتدای چیزی که بعد ها رینولدز آن را پست راک نامید، ویولون استفاده میشد، سازهایی که حالا بخشی از یک موسیقی پست راک استاندارد شده اند.

بند هایی همچون Yndi Halda ,  Her Name is Calla و Godspeed You!Black Emperor در آثار خود از ویولن استفاده می‌کردند، و بند های دیگری همچون Sigur Ros از کمان ویولن برای نواختن گیتار استفاده کردند. بعضی دیگر از میان ساز های کلاسیک انتخاب کردند، مثل ویلن سل، کنترباس، و ترومپت. استفاده از پیانو کیبورد نیز به ابتدای پست راک برمی‌‌‌‌‌‌گردد.

همچنین لازم به ذکر است که این ساز ها تنها نقش کوچکی در این ژانر موسیقی داشتند و هیچ گاه به عنوان بخش کلیدی آن از این ساز ها استفاده نمی‌شد. همچنین از همان ابتدا، از سینتی سایزر ها در بعضی از بند های سیک پست راک برای تولید صداهای اتمسفریک استفاده می‌شد.

 

در تمامی سال های توسعه موسیقی پست راک، یکی از بیشترین تاثیرات را ژانر موسیقی کانکریت بر روی آن گذاشته. موسیقی کانکریت از صداهای روزمره و طبیعی برای ساخت منظره های موسیقایی استفاده می‌کند. در بعضی از بخش ها گروه ها به یک ساب ژانر دیگر پرداخته اند که به آن امبینت پست راک می‌گویند. امبینت پست راک ژانری است که هرگونه آواز و وکالی را رد می‌ کند و تمرکز آن بر روی فضا سازی توسط ساز ها است.

آثار موسیقی پست راک توسط طول آهنگ ها شناخته می‌شوند. نه در ابتدای موج موسیقی و نه در چیزی که امروزه به عنوان پست راک می‌شنویم قطعات این ژانر کمتر از پنج دقیقه نمی‌ شوند و در موارد بخصوص یک قطعه موسیقی حماسی پست راک می‌تواند تا 25 دقیقه باشد که تمامی داینامیک ها و بافت صوتی را بدون هیچ عجله ای برای تمام کردن قطعه موزیک در بر می‌گیرد.

پیشگامان موسیقی پست راک

این ژانر در سال 1991 با آلبوم های به یادماندنی ای از پیشگامان موزیک پست راک شروع شد. آلبوم هایی همچون Laughing Stock از بند Talk Talk و آلبوم Spiderland از Slint. درحالی که بعضی از هنرمندان این ژانر نام پست راک را به عنوان یک برچسب منفی پس زدند.

دیگر گروه ها و هنرمندان موسیقی پست راک با شادی فراوان ژانر موسیقی ای را پذیرفتند که شامل گروه های تاثیر گذاری همچون Stereolab و Tortoise و The Sea and Cake می‌شد. از بند هایی که بعدا در این ژانر به روی کار آمدند می‌توان به بند ارکسترال راک Godspeed You! Black Emperor و Sigur Ros با وکال هایی که خودشان بر روی آن نام “Hopelandic” را گذاشته بودند و بدنه سراسر سمپل آثار امبینت پاپ M83 اشاره کرد.

 

 

 

 

پست راک، موسیقی فرای رادیو

موسیقی پست راک مناسب برای رانندگی، آرامش و حتی ورزش های استقامتی یا یوگا می‌باشد. چه نیاز داشته باشید که تمرکز خود را هنگام انجام تکالیف دانشگاه و یا کار های اداری حفظ کنید، و چه به دنبال الهام در کار خلاقانه ی خود باشید، موسیقی پست راک همه این ها را برای شما ممکن می‌سازد. این ژانر، یکی از ژانر هایی از موسیقی است که توانایی ایجاد پیوند عمیق احساسی با شنونده را دارد.

همانطور که در این مقاله گفتیم، موسیقی پست راک را نمی‌توان به سادگی تعریف کرد و یا توضیح داد. می‌توان آن را به عنوان یک استایل موسیقی دید که سر از احساسات براورده و زنده شده، و حالا خود را از الگو های معمول جدا می‌کند و الگو های خاص خود را می‌سازد…

بند هایی هستند که از دیگران متمایز می‌شوند، و بند هایی هم هستند که در سیل اسامی بند ها گم می‌شوند. اما چیزی که تمام اینها مشترکا دارند این است که آن ها به نوعی با موسیقی پست راک برخورد داشته اند و می‌خواهند کاری که دوست دارند و کاری که حس می‌کنند درست است را انجام دهند. موسیقی پست راک می‌تواند ریف های هارد متال داشته باشد، می‌تواند از صدا های الکترونیک بهره ببرد یا صدا هایی از زندگی روزمره را تا حدی تغییر دهد که تبدیل به ریتم و ملودی شوند. در نهایت تنها یک تعریف درست در مورد این نوع موسیقی وجود دارد:
“پست راک احساسی شگفت انگیز است”