نوردهی (Exposure) در عکاسی چیست؟ راهنمای Exposure برای مبتدیان

امروزه همه ی عکاسان حرفه ای باید نحوه ی استفاده از نوردهی در عکاسی را به خوبی بیاموزند. وقتی که برای اولین بار شروع به عکاسی می‌کنید، ممکن است از وجود دکمه ها و گزینه های بسیار در منوی دوربین خود گیج شوید. با این حال، هیچ بهانه ای وجود ندارد که از نورردهی بد استفاده کنید. با درکی صحیح از نحوه ی نوردهی به تصویر، قادر خواهید بود تصاویری مناسب با استفاده از نور ایده آل (که شامل جزییات بسیار دقیق در سایه ها و هایلایت ها می شود) ثبت کنید. در این مقاله نگاهی بر جزییات نوردهی و سه مورد از مهمترین تنظیمات دوربین یعنی سرعت شاتر، دیافراگم و ISO خواهیم داشت.

نوردهی (Exposure) در دوربین چیست؟

در عکاسی، نوردهی به میزان نوری که به سنسور یا فیلم دوربین می رسد گفته می شود و نقش مهمی در تاریک یا روشن شدن عکس ها دارد. سرعت شاتر و دیافراگم تنظیماتی هستند که بر نوردهی حقیقی تصویر تاثیر می‌گذارند. iso نیز بر روی روشنایی عکس ها تاثیر داشته و درک آن از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین می توان با استفاده از نرم افزارهای ویرایشی مانند فتوشاپ، تصاویر را روشن تر یا تیره تر کرد.

شاید ساده به نظر بیاید اما نوردهی موضوعی است که حتی عکاسان حرفه ای را نیز دچار مشکل می‌کند. دلیل آن هم ساده است، برای هر صحنه طیف وسیعی از سرعت شاتر، دیافراگم و تنظیمات ISO سبب ثبت عکسی با روشنایی مناسب می‌شود. تا زمانی که نتوانید عکسی با روشنایی مناسب بگیرید، به نوردهی مسلط نشده اید. حتی با اینکه حالت Auto دوربین در بیشتر مواقع نوردهی مناسب را اعمال می‌کند. اعمال نوردهی مناسب در یک عکس به معنی متعادل سازی این سه تنظیمات است تا سایر قسمت های عکس، از عمق میدانی گرفته تا وضوح خوب به نظر برسند.

اگر واقعاً می‌خواهید بر نوردهی مسلط شوید، مطالعه درباره آن کافی نیست. بلکه باید آموخته های خود را به حیطه عمل ببرید و تمرینات کافی داشته باشید. هیچ راه سریعی برای یادگیری چنین مهارتی وجود ندارد اما در صورت داشتن تمرینات کافی و مصمم، می‌توانید بر این مهارت مسلط شوید. هدف این مقاله آموزش تمامی مبانی مورد نیاز درباره نوردهی به شماست.

تاثیر سرعت شاتر بر نوردهی (Exposure) چیست

سرعت شاتر به هیچ وجه موضوع دشواری نیست. سرعت شاتر به زمان صرف شده توسط دوربین برای گرفتن یک عکس گفته می شود که می‌تواند 1/1000 ثانیه، 1/10 ثانیه، 3 ثانیه و حتی ۵ دقیقه باشد. برخی از افراد دوربین های خاصی می سازند که عکاسی با آنها مدت بسیار زیادی طول می کشد.

دوربین به شما اجازه استفاده از سرعت شاتر بسیار طولانی را نمی‌دهد. بیشترین زمان سرعت شاتر باید حدود ۳۰ ثانیه باشد، گرچه این موضوع به دوربین شما بستگی دارد. برای مثال در دوربین Nikon D850 می توانید سرعت شاتر را از 1/8000 ثانیه تا 30 ثانیه تنظیم کنید. همچنین قابلیتی برای سرعت شاتر های بالاتر نیز وجود دارد. سایر دوربین ها نیز عملکردی مشابه دارند.

چرا سرعت شاتر تا این حد حائز اهمیت است؟

دو دلیل اصلی وجود دارد:

1) سرعت شاتر طولانی (چند ثانیه) سبب ورود مقدار زیادی نور می‌شود. اگر در نور روز یک تصویر معمولی با سرعت شاتر ۳۰ ثانیه ثبت کنید، تصویری کاملا سفید خواهید داشت. برعکس این امر نیز صادق است. سرعت شاتر کوتاه فقط مقدار کمی نور را وارد می کند. اگر در شب با سرعت شاتر 1/8000 ثانیه عکس بگیرید، عکسی کاملا سیاه در دست خواهید داشت.

نگاهی به مثال پایین بیندازید. در اینجا سرعت شاتر 1/25 ثانیه بسیار تاریک است (فرو نوردهی یا underexposed)، و 1/3 ثانیه بیش از حد روشن است (فرانوردهی یا overexposed). این تصاویر می‌توانند مثال مناسبی از تفاوت روشنایی با سرعت شاتر باشند.

2) دومین مورد تاری حرکتی یا موشن بلور است. سرعت شاتر طولانی (مثلا ۵ ثانیه) هر چیزی را که در طول نوردهی حرکت داشته باشد ثبت می کند. اگر شخصی در حال قدم زدن از کادر عبور کند، از آنجا که برای یک نوردهی طولانی و کافی در یک مکان توقف نمی‌کند تصویر او در عکس تنها به شکل خطوط و اشکال تار ظاهر می شود. به این پدیده تاری حرکتی (موشن بلور) می گویند.

در عوض یک سرعت شاتر سریع (مثلا 1/1000 ثانیه) حرکات را به خوبی ثبت می‌کند. حتی اجسامی که بسیار سریع حرکت کنند. شما می‌توانید از یک آبشار با سرعت شاتر 1/1000 عکس بگیرید و قطرات آب را در میان زمین و هوا مشاهده کنید. بدون داشتن دوربین، ‌این قطرات قابل مشاهده نیستند.

به تصاویر زیر که در وزش باد گرفته شده‌اند نگاه کنید. علف های جلوی تصویر و موج های عقب به سرعت در حال حرکت اند. همانطور که می‌بینید، با استفاده از سرعت های شاتر مختلف، تفاوت زیادی در موشن بلور ایجاد می‌شود.

دو نوع تاری حرکتی وجود دارد که با سرعت شاتر های مختلف ایجاد می شود، تاری دوربین و تاری سوژه.

هنگام عکاسی های دستی تاری دوربین امری کاملا بدیهی است. ثابت نگه داشتن دوربین در عکاسی دستی تقریبا غیرممکن است و کوچک ترین لغزشی منجر به تاری عکس می شود. به همین دلیل بسیاری از عکاسان از سه پایه استفاده می کنند (استفاده از سه پایه مزایای دیگری نیز دارد).

با این حال گرچه سه پایه از حرکت دوربین جلوگیری می کند، اما نمی‌تواند حرکت صحنه را کنترل کند. مثلا اگر هنگام وزش باد، از یک منظره عکاسی می کنید (حتی با سه پایه) ممکن است نقاطی از تصویر مانند عکس بالا تار شود. به این حالت، تاری سوژه می‌گویند.

گاهی اوقات می توان از تاری سوژه یا دوربین به شکلی هنرمندانه استفاده کرد. مثلا هنگام عکاسی از ابرهایی که از دره عبور می کنند، سرعت شاتر طولانی می تواند تصاویری زیبا خلق کند.

با این حال در بسیاری از مواقع باید موشن بلور را به شکل کامل حذف کنید تا عکس شما کاملا شارپ و واضح شود. اگر هدف تان این است، باید سرعت شاتری انتخاب کنید که به قدری سریع باشد تا کوچک ترین حرکت را ثبت کند. در اینجا سوالی مطرح می‌شود. از چه سرعت شاتری باید استفاده کرد؟ آیا محدوده خاصی از سرعت شاتر وجود دارد که تصاویر واضحی از سوژه متحرک ارائه دهد؟

جواب این سوال خیر است. زیرا عوامل خارجی نیز در این امر دخیل اند. مهم ترین عامل، میزان حرکت موجود در صحنه می‌باشد. اگر سوژه شما بسیار سریع حرکت می کند، به سرعت شاتر کوتاه نیاز دارید. اگر سوژه شما ثابت است، یا بسیار آهسته حرکت می کند، باید از سرعت شاتر طولانی تری استفاده کنید.

همچنین هرچه بیشتر زوم کنید (یعنی «فاصله کانونی» بیشتر باشد)، تاری حرکتی را بیشتر بزرگ‌نمایی می‌کنید. بنابراین، وقتی از چیزی مانند لنز تله‌ فوتو استفاده می‌کنید، به سرعت شاتر سریع‌تری برای ثبت کردن حرکت در تصویر نیاز دارید.

بهترین راه برای یادگیری همه این مسائل تنها تمرین مستمر است. با گذشت زمان به درک درستی از سرعت شاتر می رسید که می توانید از آنها در محیط های مختلف و بدون ترس از موشن بلور استفاده کنید. فرقی ندارد که سرعت شاتر 1/250 ثانیه، 1/10 ثانیه یا حتی 20 ثانیه باشد، استفاده از آن برایتان مثل آب خوردن خواهد بود. همچنین پس از گرفتن عکس آن را بررسی کنید تا در هنگام بزرگ‌نمایی شاهد هیچ گونه تاری در تصویر نباشید. در صورت وجود تاری به سرعت شاتر سریع تری نیاز دارید.

یک توصیه ی کاربردی اینکه می توانید از 1/500 ثانیه یا سریعتر برای عکاسی از فعالیت های ورزشی و حیات وحش استفاده کنید. از 1/100 ثانیه یا سریعتر برای تصاویر پرتره تله فوتو  استفاده کنید. از 1/50 ثانیه یا سریعتر برای پرتره زاویه عریض یا تصاویر مسافرتی که در آن سوژه چندان حرکتی ندارد استفاده کنید. اگر سوژه کاملا ثابت باشد و از سه پایه استفاده می کنید، می‌توانید از همه ی سرعت های شاتر دلخواه استفاده کنید.

این نکات کلی نقطه ی خوبی برای شروع محسوب می شوند. هدف شما هم باید گسترش این نکات و ایجاد مدل های ذهنی خودتان باشد. سرعت شاتر یکی از موثر ترین جنبه های نوردهی است و با تمرینات مصمم می‌توانید مهارت های عکاسی‌تان را بهبود بخشید.

دیافراگم و نوردهی 

دیافراگم بسیار شبیه به مردمک لنز دوربین است. درست مانند مردمک چشم باز یا کوچک می شود تا میزان نور عبوری را تغییر دهد. لبه های دیافراگم در یک لنز معمولی بدین شکل است:

احتمالا لنز شما چیزی شبیه به تصویر بالاست. شکلی که در وسط قرار دارد دیافراگم نامیده می شود. دیافراگم از لبه های متعددی ساخته شده که در این تصویر نه لبه وجود دارد اما ممکن است این مقدار در لنز شما بیشتر یا کمتر باشد.

لبه های دیافراگم بسیار شبیه به مردمک چشم کار می‌کنند. هنگام شب مردمک چشم منبسط می شود تا اجسام راحت تر دیده شوند. این حالت در دیافراگم نیز رخ می دهد. در تاریکی، می توانید لبه های دیافراگم لنز را باز کرده و نور بیشتری را وارد کنید. دیافراگم به صورت عدد/f نوشته می‌شود، برای مثال f/2 یا f/8 یا f/16.

مفهوم دیافراگم:   از آنجایی که دیافراگم یک کسر است، یادآوری یک نکته ساده ریاضی کفایت می‌کند. 1/2 از 1/16 بزرگتر است، در نتیجه f/2 دیافراگم بزرگتری است.

توجه داشته باشید که دیافراگم یک کسر است، و این بزرگترین اشتباهی است که مبتدیان هنگام صحبت درباره دیافراگم انجام می دهند. در صورت عدم درک این نکته، یادآوری نحوه ی عملکرد دیافراگم و همچنین استفاده از نوردهی مناسب در محیط برای شما دشوار خواهد بود.

معمولا بزرگترین دیافراگم هایی که استفاده می‌شوند f/1.4 ، f/1.8 ، f/2 ، f/2.8 ، f/3.5 ،f/4  یا  f/5.6 هستند. این اعداد در لنزهای مختلف متفاوت اند. کوچکترین دیافراگم در اکثر لنزها حدود f/16  ، f/22 یا f/32  هستند. این نمودار اندازه های نسبی تنظیمات دیافراگم مختلف را نشان می دهد:

کدام تنظیمات دیافراگم برای عکاسی و ثبت نوردهی درون دوربین مناسب تر است؟ این مسئله به عکس شما بستگی دارد. دیافراگم بر روی بسیاری از اجزای یک عکس تاثیرگذار است، اما دو افکت نوردهی و عمق میدانی از هر چیز دیگری مهم ترند.

تاثیر دیافراگم بر نوردهی (Exposure) چیست

هر چه دیافراگم بزرگتر باشد، تصویر روشن تر خواهد بود. به عبارت دیگر نور بیشتری ثبت می شود. مردمک چشم نیز چنین عملکردی دارد، یعنی با باز و بسته شدن مقادیر مختلفی از نور را وارد می کند. پس هنگام نوردهی یک عکس، به تنظیمات دیافراگم توجه ویژه داشته باشید.

یک دیافراگم بزرگ نور بیشتری وارد می کند. دیافراگم هایی مثل f/1.4 و f/2 اجازه ی دید در شب را به شما می‌دهند. از طرف دیگر دیافراگم های کوچک مثل f/16 (با لبه های تقریبا بسته) نور بسیار کمتری را وارد می کنند. اگر با دیافراگم f/16 قصد عکاسی از کهکشان راه شیری را دارید، عکس نهایی شما تقریبا سیاه خواهد بود.

با تغییر تنظیمات دیافراگم و سرعت شاتر، می توانید میزان نور ورودی را کنترل کنید که این عمل به نوردهی مناسب منجر خواهد شد. به همین دلیل دیافراگم بسیار حائز اهمیت است

دیافراگم و عمق میدان

افکت دیگر دیافراگم، عمق میدان (depth of field) می‌باشد.

عمق میدان مقداری از صحنه، از جلو تا عقب است که واضح به نظر می‌رسد. در یک عکس منظره، عمق میدان ممکن است بسیار بزرگ باشد و از پیش زمینه تا افق را پوشش دهد. در پرتره ها، عمق میدان می تواند به حدی باریک باشد که فقط چشم های سوژه واضح مشاهده شوند.

دیافراگم عمق میدان را تغییر می دهد، که این امر برای ثبت بهترین تصاویر ممکن به شما کمک کرده و تفاوت های چشمگیری ایجاد می کند. با تغییر عمق میدان تصویر، ظاهر آن به کلی تغییر می‌کند..

از نگاهی دقیق تر، دیافراگم های کوچک (مانندf/11  یا  f/16) عمق میدان بزرگتری را ارائه می‌دهند. اگر می خواهید همه چیز از جلو تا عقب واضح و شارپ باشد، از این دست تنظیمات استفاده کنید. دیافراگم های بزرگ مانند (f/1.4 و f/2.8) عمق میدان بسیار باریکتر به همراه افکت فوکوس کم عمق ثبت می کند. این حالت برای زمانی مناسب است که می‌خواهید بخشی از عکس را جدا کرده و سایر قسمت ها را تار کنید.

در پایین نمونه ای از این مقایسه را مشاهده می‌کنید :

همانطور که مشاهده می کنید، تفاوت بسیار زیادی وجود دارد. عکس سمت چپ دارای عمق میدانی بزرگتری است یعنی مقدار بیشتری از صحنه از جلو به عقب واضح است. هرچند که تصویر f/2.8 در سمت راست افکت فوکوسی کم عمقی دارد و اینجا تصویر بهتری محسوب می‌شود. در صورتی که به این رابطه مسلط شوید، بسیاری از مشکلات عکاسی شما از بین خواهند رفت.

در عمل، افکت ها کاملا واضح هستند. هرچه دیافراگم کوچک و کوچک تر شود، نوردهی تاریک و تاریکتر می‌شود و به تبع آن عمق میدانی نیز افزایش می یابد. به خاطر داشته باشید که می توانید با استفاده از سرعت شاتر طولانی تر، نوردهی را به حالت طبیعی بازگردانید. هرچه بیشتر عکس بگیرید یادگیری این افکت ها برای شما آسان تر خواهد بود و به نوعی تبدیل به عادت می شوند.

درجه ی دیافراگم یا The Aperture Scale

به خاطر سپردن درجه ی سرعت شاتر کار سختی نیست.

نوردهی 1/1000 ثانیه دو برابر بیشتر از نوردهی 1/2000 ثانیه نور وارد می کند، به همین دلیل دو برابر طولانی تر است. دیافراگم حسی نیست. در عوض درجه ی دیافراگم اینگونه است:

از f/1.4 تا f/2.0 یا هر مقدار دیگری نصف میزان نور را دریافت می کنید و همچنین عمق میدان نیز افزایش می‌یابد. همچنین باید به خاطر داشته باشید که می توانید درجاتی غیر از درجات این جدول انتخاب کنید. مثلا f/32. همچنین می‌توانید دیافراگمی بین این درجات بر اساس لنز دوربین تان انتخاب کنید، مانند f/6.3.

معمولا شارپ ترین دیافراگم ها جایی در میانه ی این محدوده قرار می گیرند. در بیشتر لنزها، f/4، f/5.6 و f/8 سه مورد از واضح ترین ترین دیافراگم ها هستند. گرچه این امر در لنزهای مختلف متفاوت است. شارپ بودن نباید مسئله اصلی شما باشد. بهتر است عکسی با عمق میدان مناسب داشته باشید حتی اگر بخش هایی از عکس تان سطح پیکسل پایین و جزییات بسیار اندک داشته باشد.

در صورتی که به این موضوع علاقه مند هستید، می توانید نگاهی به مقاله ی آکادمی هنر در خصوص دیافراگم و F-stop بیندازید.

ISO بخشی از نوردهی نیست

ISO یکی از بخش های جذاب است. عکس شما را روشن تر می‌سازد اما بخشی از نوردهی محسوب نمی‌شود و هیچ تاثیری بر مقدار نوری که به سنسور دوربین می رسد (معنی نوردهی) ندارد. در عوض عکس های دوربین را پس از نوردهی سنسور روشن می سازد.

در صورتی که روش دیگری برای افزایش روشنایی تصویر نداشته باشید، افزایش ISO را امتحان کنید. مثلا هنگام استفاده از سرعت شاتر طولانی، موشن بلور بسیاری به تصویر اضافه خواهد شد و ضمن اینکه عریض ترین دیافراگم را انتخاب کرده اید. این تنظیمات بسیار جالب هستند اما برای شما مناسب نیستند. با افزایش ISO، عکس های شما روشن تر می شوند اما نقاط دانه دانه که نویز نیز نامیده می‌شوند و پیکسل های تغییر رنگ یافته در تصویر خواهید یافت.

به مقایسه ی زیر نگاهی بیندازید:

در این قسمت تصویر سمت راست noise بیشتری دارد و همچنین در سایه ها تغییر رنگ عجیبی دیده می‌شود. این مسئله بدین دلیل است که این عکس با ایزو 25600 گرفته شده که ISO ی بسیار بالایی به شمار می‌رود (بیشتر از مقداری که بیشتر عکاسان در شرایط عادی استفاده می‌کنند).

با این استفاده از ایزو بالاتر هنگامی که نوردهی بسیار کم بوده و یا روش دیگری برای ثبت تصویری که به اندازه ی کافی روشن باشد وجود ندارد، کارآمد خواهد بود. در چنین شرایطی، بالا بردن ISO تکنیک بسیار مناسبی برای درک بهتر می باشد.

به خاطر سپردن درجه ی ISO کار سختی نیست. هرچه مقدار آن افزایش یابد عکس ها روشن تر خواهند شد اما نویز های بیشتری را مشاهده خواهید کرد. نقاط اصلی در درجه ی ISO مقادیر 100، 200، 400، 800، 1600، 3200 و 6400 هستند. بعضی از دوربین ها مقادیری بیشتر از این محدوده دارند مثل ISO 25600 که در بالا دیدیم. همچنین می توانید درجات ISO را 1/3 و 1/2 قرار دهید مثل ISO 640 یا  ISO 1250.

نکته :   بعضی از دوربین ها درجات بسیار پایینی (LO) برای ISO دارند مثل ISO 32 یا  ISO 50. از این تنظیمات استفاده نکنید زیرا تنها شبیه سازی بوده و کیفیت تصویر شما را کاهش می‌دهند. تنظیمات شبیه سازی شده HI نیز برای ISO نیز وجود دارند. این تنظیمات هیچ فایده ای به جز روشن کردن عکس ها در ویرایش ندارند و حتی می توانند به گستره ی دینامیک عکس ها آسیب برسانند (جزییات سایه و هایلایت).

کمترین مقدار ایزو در دوربین با عنوان ایزوی پایه شناخته می شود. معمولا ایزو ی پایه 100 است اما برخی از دوربین ها 64، 200 و مقادیر مشابه آن را نیز دارند. این مقدار کمترین مقدار ISO در دوربین شماست. اگر ISO ی پایه را تنظیم کنید و از نوردهی مناسبی استفاده کنید، تصویری با بهترین کیفیت و کمتریم میزان نویز خواهید داشت.

به تصاویر زیر نگاه کنید. تصویر سمت چپ با ISO ی پایه 100 ثبت شده و بسیار تاریک است. با بالا بردن ISO می توانید شاهد بهبود نتایج باشید. گرچه در صورت زوم بر روی پیکسل ها مقداری نویز در ایزو 1600 مشاهده خواهید کرد، اما یک تصویر نویز دار بهتر از یک تصویر تاریک است.

شاید این برایتان سوال باشد که در تصویر ISO 1600 بالا چه مقدار نویز وجود دارد و پاسخ این است که مقدار کلی کاملا قابل قبول است. در پایین برشی از تصویر ISO 1600 بالا را مشاهده می کنید:

حداقل در این دوربین این مقدار کاملا قابل کنترل است (دوربین ها با هم متفاوتند). استفاده از ایزو 1600 کار درستی است زیرا قادر خواهید بود نویز عکس را طی ویرایش (پس‌پردازی) کاهش دهید. گرچه پیشنهاد می‌شود از ISO ی پایه استفاده کرده و با نوردهی روشن تر (سرعت شاتر و دیافراگم) عکس برداری کنید.

متاسفانه، برای ثبت یک عکس با نوردهی خوب با ایزو 100 باید نور بسیار زیادی وارد شود. این حالت در شرایط بسیار روشن یا عکسبرداری از صحنه های بدون تحرک با استفاده سه پایه (برای اینکه که سه پایه ها امکان استفاده از سرعت های شاتر طولانی تر را فراهم می کنند) قابل استفاده می باشد. اما همیشه نمی‌توانید از این حالت استفاده کنید. به همین دلیل تنظیمات ایزو بسیار قدرتمند هستند و با اینکه بخشی از نوردهی نیستند اما تاثیرات مهمی بر روی آن دارند.

پس نباید در مورد استفاده از مقادیر بالاتر ایزو در هنگام نیاز تردید کرد. در صحنه های ورزشی یا حیاط وحش اغلب از ایزو های بالاتر برای ثبت تصاویر استفاده می شود. گرچه این حالت ایده آل نیست اما بهتر است تصاویر را به خاطر استفاده از ایزو 100 از دست ندهید.

ایزو در سطح سنسور بسیار فنی است اما برای شروع این نکته چندان اهمیتی ندارد و فقط در حد انتظار باید از آن استفاده کنید. در صورت امکان ISO را در درجه ی پایه حفظ نمایید. اما اگر نوردهی (سرعت شاتر و دیافراگم) به عکسی با روشنایی مناسب منجر نشوند، باید ISO را افزایش دهید. اگر از این نکات به درستی استفاده کنید عکس هایی با کیفیت بسیار عالی ثبت خواهید کرد.

توصیه ای برای بیشتر نوردهی ها

برای یک نوردهی عالی هیچ نکته ی همه جانبه ای وجود ندارد. با این وجود بسیاری از مبتدیان حتی نمی‌دانند از کجا شروع کنند اگر چنین مشکلی دارید به چیزی بیش از نکات و توصیه هایی درباره سرعت شاتر، دیافراگم و ISOنیازمندید. شما به نقطه ی شروع نیاز دارید تا بتوانید آموخته های خود را به حیطه عمل ببرید.

به همین دلیل بهتر است نگاهی به تنظیمات زیر برای سبک های مختلف عکاسی بیندازید. این نکات گرچه کلی هستند اما ایده های خوبی برای شروع اعمال نوردهی مناسب در تصاویر هستند:

عکاسی متداول از مناظر (در روز)

• از یک سه پایه استفاده کنید. جهت اطلاعات بیشتر در مورد استفاده از سه پایه و انتخاب آنها، نگاهی به دو مقاله how to use tripods و which one to get بندازید.
• حالت aperture-priority را انتخاب کنید. هنگامی که دوربین به صورت خودکار سرعت شاتر را تنظیم می کند، دیافراگم را به صورت دستی تنظیم کنید.
• بهتر است در دیافراگم f/8 عکاسی کنید اما اگر عمق میدان بیشتری می‌خواهید از f/11 یا f/16 استفاده کنید. (مثلا اگر پیش زمینه ی نزدیکی دارید یا از لنز تله فوتو استفاده می‌کنید) این حالت بر روی دوربین با فریم کامل دوربین صدق می‌کند. با تقسیم این اعداد بر Crop factor (عامل برش) از دیافراگم معادل دوربین خود استفاده کنید.
• ایزو را بر روی درجه ی پایه تنظیم کنید.
• برای نوردهی مناسب از سرعت های شاتر مختلف استفاده کنید.
• به هایلایت ها توجه کنید. نباید نوردهی آنها بیش از اندازه باشد. در صورت نیاز از جبران نوردهی منفی برای تاریک تر کردن تصویر استفاده کنید. چرا؟ چون روشن تر کردن سایه ها هنگام ویرایش بسیار آسان تر از تیره کردن هایلایت های بسیار روشن است.

عکاسی پرتره (بدون فلش)

• می توانید با دست، با سه پایه یا مونوپاد عکاسی کنید. در این مورد، به هیچ وجه از حالت stone استفاده نکنید. از هر روشی که دوست دارید و هر تنظیمات مخصوصی که بهترین نتایج را در پی دارد استفاده کنید.
• از حالت aperture-priority استفاده کنید.
• دیافراگمی را انتخاب کنید که بهترین عمق میدان را ایجاد کند که معمولا f/2.8 یا f/1.4 است، که البته همه ی اینها به سلیقه ی شما بستگی دارد.
• مراقب سرعت شاتر خود باشید. در صورتی که متوجه موشن بلور شدید یعنی سرعت شاتر بسیار طولانی است و باید آن را کوتاه تر کنید.
• مقدار ISO را پایین نگه دارید، ولی در صورتی که سرعت شاتر و دیافراگم نور کافی وارد نمی کنند در افزایش آن تردید نکنید. در محیط های تاریک تر، اباید ISO خود را افزایش داده تا بتوانید از سرعت شاتر سریع استفاده کنید.
• توجه داشته باشید که هایلایت ها را بیش از حد نوردهی نکنید. در صورت نیاز از جبران نوردهی منفی استفاده کنید.

عکاسی ورزشی و حیات وحش

• با دست یا مونوپاد عکاسی کنید.
• از حالت aperture-priority استفاده کنید. برخی توصیه می‌کنند که از حالت shutter-priority استفاده کنید که از طریق ان در درباره موشن بلور نکاتی بیاموزید. اما این حالت اغلب دیافراگم را در درجات عجیبی قرار داده و در عکاسی پیشرفته نباید از آن استفاده کرد.
• از دیافراگم بزرگ مثل f/2.8 یا f/4 استفاده کنید.
• مراقب سرعت شاتر خود باشید. شما به سرعت شاتری بالا (مانند 1/500 یا 1/1000 ثانیه)‌ برای ثبت حرکات ورزشی سریع نیاز دارید.
• بهتر است ISO را برای استفاده از سرعت شاتر سریعتر افزایش دهید. این عمل حکم معامله را دارد. به هر حال نویز از موشن بلور بهتر است.
• هایلایت ها را بیش از حد نوردهی نکنید.

تنظیمات پیشنهادی برای نوردهی (Exposure) بهتر در عکاسی

این تنظیمات به شکل همه جانبه ای درست نیستند اما برای مبتدیانی که نیاز به یک نقطه ی شروع جهت ثبت نوردهی مناسب نیاز دارند بسیار کارآمد است. این تنظیمات قطعا عملکردی بهتر از تغییر دستی و انتخاب تنظیمات توسط خود شما خواهند داشت، زمانی که هنوز بر کاربرد آنها تسلط کافی ندارید. (با این حال اگر دقت تصاویر زیاد مهم نیست، این روش برای یادگیری بیشتر مناسب است.)

نکته ی مهم این است که هر چه قدر در نوردهی ماهرتر شوید، این نکات بهتر در ذهن شما حک می شوند. لیست بالا تمامی موارد عکاسی را شامل نمی شود (مثل استفاده از دیافراگم بزرگ برای عکس های کهکشان راه شیری)، اما وقتی موقعیت آن پیش بیاید به آسانی آنها را فرا خواهید گرفت. شما باید به مرور زمان نکات خود را به این لیست اضافه کرده و تکنیک های نوردهی خود را افزایش دهید.

جمع‌بندی راهنمای Exposure برای مبتدیان

نوردهی می تواند بسیار پیچیده به نظر برسد اما اگر می‌خواهید تصاویر باکیفیتی ثبت کنید، یکی از موضوعات تکنیکی مهم و تاثیرگذار محسوب می‌شود. بهترین کار این است که به بیرون رفته و نکات بالا را در عمل امتحان کنید. تنظیمات نوردهی و همچنین ISO را دستکاری کنید. تاثیر آنها بر روی عکس را در نظر بگیرید. مهمتر از همه به تمرینات خود نیز ادامه دهید.

پیشرفت در نوردهی نقطه پایانی ندارد و همیشه جا برای پیشرفت هست و بدون شک ارزش یادگیری دارد.