هنگامی که عکاسان در مورد پراش لنز صحبت می کنند، به این واقعیت اشاره دارند که یک عکس به تدریج در مقادیر دیافراگم کوچک – f/16،f/22 و غیره، دارای مقادیر شارپ کم تری می شود. همان طور که لنز خود را به چنین دیافراگم های کوچکی محدود می کنید، بهترین جزئیات در عکس های شما شروع به محو شدن می کنند. بنابر دلایل موجه، این افکت می تواند عکاسان مبتدی را نگران کند. با این حال، اگر درک کنید که پراش، چگونه بر عکس های شما تاثیر می گذارد، می توانید تصمیم هایی آگاهانه بگیرید و واضح ترین عکس های ممکن را در این زمینه بگیرید. در این مقاله آکادمی هنر، موضوع پراش لنز را به تفصیل بررسی و در مورد تکنیک های مختلفی که می توانید برای اجتناب از آن استفاده کنید، صحبت خواهیم کرد.
اثرات پراش لنز در عکاسی – که میزان شارپ شما در دیافراگم های کوچک تر و کوچک تر کاهش می یابد – در مقایسه زیر نشان داده شده است. به خاطر داشته باشید که این ها، مواردی نسبتا شدید هستند:
(برای مشاهده ی واضح تر تفاوت میزان شارپ، روی تصویر کلیک کنید. به الگوی نقاط رنگی روی صورت زن توجه ویژه ای داشته باشید.)
دلیل وقوع این امر؛ اصول فیزیک است. به طور خلاصه، با کوچک تر و کوچک تر شدن دیافراگم، امواج نور گسترش یافته و به طور فزاینده ای با یکدیگر تداخل می کنند. این باعث می شود جزئیات کوچک عکس های شما تار شوند.
با این حال، این توضیح، بیش از حد ساده است و هنوز هم می تواند برای عکاسان مبتدی گیج کننده باشد. چه چیزی از نظر فیزیکی باعث پراش می شود؟ در چه نقطه ای پراش شروع به محو کردن عکس ها می کند؟ آیا کاری برای جلوگیری از پراش وجود دارد؟ آیا لنزهای گران قیمت در کنترل پراش بهتر عمل می کنند؟ پاسخ تمام این سوالات در زیر به طور کامل توضیح داده خواهد شد.
پراش لنز (Lens Diffraction) در عکاسی چیست؟
در توضیح پراش لنز، می‌توان مرز بین اجتناب و پذیرش ارجاعات به فیزیک نوری را دشوار دانست. اکثر عکاسان به دانش روز به جای اطلاعات جامع قدیمی؛ علاقه مند هستند، اما نمی توان در مورد پراش، بدون توضیح نحوه ی عملکرد آن در سطح بنیادی؛ صحبت کرد. با این حال، این بخش حتی اگر شما یک فیزیکدان نیستید قابل درک است و خواندن آن را توصیه می کنیم، زیرا پایه ی محکم تری برای درک شما از پراش فراهم می کند.
در ابتدایی ترین حالت، پراش لنز این مفهوم است که امواج – از جمله امواج نور – می توانند با یکدیگر تداخل داشته باشند. در واقع، هر بار که امواج از یک شکاف عبور می کنند، تداخل خواهند داشت. برای سهولت تجسم، امواج آب را در نظر بگیرید. اگر سنگی را در یک دریاچه ی کاملا ساکن بیاندازید، موجی از امواج کوچک ایجاد خواهید کرد. این امواج در دایره های متحدالمرکز پخش می شوند، درست مانند تصویر زیر:
اگر مانعی برای مسدود کردن مسیر این امواج ایجاد کنید چه اتفاقی می افتد؟ خیلی ساده، شما مسیر حرکت آن ها را متوقف می کنید. این خسته کننده است:
برای جالب تر شدن آن، یک سوراخ در مانع ایجاد می کنید تا آب بتواند از آن عبور کند. حال، امواج چه نوع الگوهایی ایجاد می کنند؟
امواج، شبیه به آنچه شما انتظار دارید به نظر می رسند، اگرچه چند الگوی اضافی وجود دارد که مجزا از موج اولیه شکل می گیرد:
این الگوهای اضافی، مصنوعاتی از خمیدگی موج در گوشه ها هستند. آن ها به این دلیل به وجود می آیند که دو گوشه، اساسا به عنوان منابع منفرد امواج عمل می کنند – امواجی که می توانند با یکدیگر برخورد کنند. در مناطق خاصی از برخورد، امواج یکدیگر را خنثی می کنند (تداخل مخرب). به همین دلیل است که برخی از مناطق نمودار کاملا ثابت به نظر می رسند. اما در جاهای دیگر، امواج با هم جمع می شوند (تداخل سازنده)، که باعث می شود یک الگوی اضافی به طرفین شکل بگیرد.
برای تجسم این موضوع، اجازه دهید بگوییم که یک سنسور در امتداد لبه ی سمت راست نمودار وجود دارد. این سنسور؛ شدت امواج را در یک نقطه ی مشخص اندازه گیری می کند که با افزایش دامنه ی موج افزایش می یابد. نمودار شدت در زیر نشان داده شده است:
واضح است که الگوی مرکزی مهم ترین مقوله است. الگوهای کناری هنوز وجود دارند، اما شدت آن ها تقریبا به اندازه الگوی موجود در مرکز نیستند. این بدان معناست که الگوی مرکزی بیش ترین اهمیت را در عکاسی دارد. با این حال، در حال حاضر، بیایید ببینیم که با ایجاد یک سوراخ بزرگ در مقابل یک سوراخ باریک در مانع چه اتفاقی می افتد. توجه داشته باشید که تصاویر زیر ساده شده اند و فقط الگوی موج مرکزی گنجانده شده است:
تفاوت اصلی این دو تصویر در این است که ورودی کوچک تر باعث گسترش بیش تر امواج می شود، در حالی که دهانه ی بزرگ باعث انتشار بسیار کم تری می شود.
نگاهی به مقایسه بین نمودارهای دو موج بیندازید:
اگرچه ممکن است در ابتدا غیرعادی به نظر برسد که یک دهانه ی کوچک منجر به گسترش بیشتر امواج شود، تصاویر بالا باید ثابت کرده باشند که چنین چیزی منطقی است. اساسا، دهانه های بزرگ تر، به امواج اجازه ی عبور بدون تداخل زیادی می دهند. از آنجایی که امواجِ مزاحم خاصی ندارند، مسیر نسبتا مستقیمی را به سمت لبه ی استخر دنبال می کنند. با این حال، منافذ کوچک تر، موج را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهند و باعث خم شدن آن در زوایای شدیدتر می شوند.
در نهایت، توجه داشته باشید که دهانه ی “کوچک” نسبی است. در واقع، دهانه تنها زمانی باعث پراش می شود که اندازه ی آن شبیه طول موجی باشد که از آن می گذرد. به همین دلیل است که نوری که طول موج کمی دارد، اگر از دهانه ای به عرض ده فوت عبور کند، به طور قابل توجهی پراش نمی شود – حتی اگر اقیانوس این کار را انجام دهد.
تبریک می گویم! شما اکنون فیزیک پراش لنز را درک می کنید. در ابتدایی ترین حالت، یک دهانه ی کوچک باعث خم شدگی امواج و تداخل با یکدیگر می شود. این به نوبه ی خود سیگنال آن ها را پخش می کند.پراش در عکاسی
واضح است که پراش لنز، یک مفهوم مهم در فیزیک است. در واقع، آزمایشی مشابه (با دو شکاف به جای یک شکاف) نقش مهمی در اثبات این که نور می تواند مانند یک موج رفتار کند – یکی از مهم ترین اکتشافات در تاریخ علم است. اما این مسئله چگونه بر عکاسی روزمره ی شما تاثیر می گذارد؟
همه چیز به دیافراگم لنز برمی گردد. همانطور که در عکس بالا نشان داده شده است، تیغه های دیافراگم در یک لنز به عنوان یک شکاف منفرد عمل می کنند که امواج نور را از خود عبور می دهد. الگوی شدت نور دقیقا همان چیزی است که انتظار دارید ببینید:
این، یک نمودار دو بعدی است. در دنیای واقعی، نقطه ای از نور در مسیری سه بعدی انعکاس پیدا می کند. بنابراین، نمودار دقیق تری نیاز است:
این الگوی سه بعدی، هر بار که نور از دیافراگم لنز دوربین شما بتابد اتفاق می افتد. هنگامی که بر روی سنسور دوربین شما نمایش داده می شود، اینگونه به نظر می رسد:
شکل بالا چیزی را نشان می دهد که به عنوان دیسک Airy شناخته می شود. این شکل الگوی پراش لنز، زمانی رخ می دهد که به سنسور دوربین شما برخورد کند. منطقه ی مرکزی؛ روشن ترین است و بیشترین تاثیر را روی عکس های شما دارد.
سخت نیست که بگوییم چرا این دیسک Airy می تواند باعث تار شدن عکس شود. ما از قبل می دانیم که یک دهانه ی کوچک – یا یک دیافراگم کوچک – باعث پخش شدن امواج می شود. این بدان معنی است که در دیافراگم های کوچک، دیسک Airy؛ بسیار بزرگ تر می شود. اگر بتوانید دیسک Airy را طوری تنظیم کنید که به سنسور دوربین شما برخورد کند، تصویری به این شکل دریافت می کنید که در آن شبکه نشان دهنده ی پیکسل های روی سنسور شما است:
حال صحنه ای از منابع ریز بی شمار نور تشکیل شده را تصور کنید. هر نقطه ی نور، از دیافراگم لنز شما عبور می کند؛ در نتیجه، هر قسمت از عکس شما به عنوان یک دیسک Airy روی سنسورتان منعکس می شود. همانطور که در بالا نشان داده شده است، این ها؛ با مقادیر دیافراگم کوچک، تارتر می شوند. این دلیلی است که شما پراش را می بینید!
دوربین هایی با مگاپیکسل بالا در مقابل دوربین هایی با مگاپیکسل پایین پایین
مقایسه ی بالا، که نشان می دهد یک دیسک Airy با پیکسل های سنسور شما برخورد می کند، ممکن است این سوال را ایجاد کند: اگر پیکسل ها بزرگ تر بودند، آیا احتمال رنگ پس دادنِ دیسک Airy کم تر نبود؟
این کاملا درست است! پیکسل های بزرگ – آن هایی که بزرگ تر از دیسک Airy هستند – در همان دیافراگم هایی که یک دوربین پیکسل کوچک نشان می دهد، پراش لنز را نشان نمی دهند. شاید بتوانم قبل از مشاهده ی هرگونه پراش تا f/11 در دوربین 12 مگاپیکسلی Nikon D700 متوقف شوم، در حالی که دوربین 36 مگاپیکسلی D800/D810 در هر دیافراگم کوچک تر از f/5.6 پراش قابل مشاهده ای را نشان می دهد. با این حال، این اعداد کاملا مشخص نیستند. من توصیه می کنم دوربین خود را آزمایش کنید تا ببینید چه زمانی پراش شروع به رشد می کند (و مهم تر از آن، زمانی که شروع به رشد ناخوشایندی می کند.)
با این حال، این مشکل برای سنسورهایی با وضوح بالا نیست. در واقع، اگر تمام تنظیمات شما یکسان باشد، یک سنسور با شارپ بالا همیشه جزئیات بیش تری را نسبت به یک سنسور با شارپ پایین با همان اندازه، ثبت می کند. پیکسل های بیش تر هرگز منجر به جزئیات کم تر، حتی در کوچک ترین دیافراگم ها نمی شوند. این بدان معناست که اگر عکس‌های خود را در اندازه ی یکسان چاپ کنید، عکس‌های نیکون D800/D810 همیشه جزئیات بیش تری نسبت به عکس‌های نیکون D700 خواهند داشت، همه چیز برابر است.
گفتنی است، اگر نیکون D800/D810 را بخرید، به احتمال زیاد می خواهید چاپ بزرگ یا پیکسلی داشته باشید. اگر این مورد برای شما صادق است، مشکل پراش لنز بزرگ تر از آنی است که در مورد سنسور با شارپ پایین وجود داشت! برای دریافت بهترین وضوح ممکن از D800/D810، باید توجه داشته باشید که دیافراگم شما کوچک تر از f/8 باشد. باز هم، من توصیه می کنم خودتان مرزهای دقیق دوربین خود را آزمایش کنید.
سنسورهای کوچک در مقابل سنسورهای بزرگ
اغلب گفته می شود که دوربین هایی با سنسور کراپ (به عنوان مثال دوربین های (DX Nikon) پراش لنز را راحت تر از دوربین های فول فریم (FX Nikon) نشان می دهند. آیا این یک افسانه است یا حقیقت دارد؟
بیایید با آنچه می دانیم شروع کنیم. در یک دیافراگم مشخص روی یک لنز، دیسک Airy همیشه از لحاظ فیزیکی همان اندازه خواهد بود. مهم نیست از چه سنسوری استفاده می کنید؛ این یک ویژگی فیزیک است که فقط به خود دیافراگم بستگی دارد. برای مثال، چه من یک لنز 50 میلی متری f/1.8 روی دوربین فول فریم D750 قرار دهم یا سنسور کراپ D3300 ، اندازه ی دیسک Airy آن یکسان خواهد بود (با فرض دیافراگم یکسان.)
بنابراین، سردرگمی کجاست؟ مشکل از این واقعیت ناشی می شود که همان دیسک Airy درصد بیش تری از یک دوربین با سنسور کراپ را نسبت به یک سنسور فول فریم اشغال می کند. به مثال زیر توجه کنید:
در واقع، در اندازه ی چاپ برابر، یک دوربین DX، پراش بیش تری نسبت به یک دوربین FX نشان می دهد. این به این دلیل است که سنسور DX اساسا یک برش از سنسور FX است. به عبارت دیگر، همه چیز در عکس شما – از جمله پراش لنز – را بزرگ نمایی می کند، درست مانند برش در مراحل پساتولید.
مقدار پراش اضافی با ضریب برش (crop) شما برابر است. بنابراین، برای یک دوربین با سنسور برش 1.5 برابر، دیافراگم خود را در 1.5 ضرب کنید تا مقدار پراش معادل را در یک دوربین فول فریم ببینید. به عنوان مثال، دیسک Airy در f/11 در دوربین DX تقریبا همان درصدی از سنسور شما را اشغال می کند که دیسک Airy در f/16 در یک دوربین فول فریم اشغال می کند.
البته، اگر از دوربین DX استفاده می کنید، ممکن است به اندازه ی دوربین FX چاپ نکنید. بنابراین، برای بسیاری از عکاسان، هیچ تفاوت عملی ای وجود ندارد؛ چاپ های کوچک تر از یک دوربین DX، پراش اضافی را خنثی می کنند. اگر با دوربین DX در اندازه های بزرگ چاپ می کنید، توجه داشته باشید که پراش در یک دیافراگم مشخص بیشتر خواهد بود.
پراش لنز و عمق میدان
پراش لنز، وضوح عکس را در دیافراگم های کوچک کاهش می دهد. با این وجود، در عین حال، دیافراگم های کوچک میزان عمق میدان را در یک عکس افزایش می دهند. اگرچه در ابتدا ممکن است گیج کننده باشد، اما تناقضی در کار نیست. برای مثال به مقایسه ی زیر نگاه کنید:
همانطور که می توانید ببینید، عکس f/22 ، صحنه ی بسیار بیشتری در عمق میدان خود دارد. اگر بخواهم کل این سوژه شارپ باشد، این اتفاق به مراتب بهتر از عکس با f/5.6 است. با این حال، بیایید به نقطه ی فوکوس، دقیق تر نگاه کنیم:
همانطور که می بینید، عکس f/5.6 به طور قابل توجهی واضح تر است.
البته این بدان معنا نیست که شما باید هر عکسی را با f/5.6 بگیرید. اگر به عمق میدان زیادی نیاز دارید، از دیافراگم های کوچک تر استفاده کنید. گاهی اوقات، این کار ارزش کاهش جزئی میزان شارپ ناشی از پراش لنز را دارد.
انتخاب شارپ ترین دیافراگم
همیشه در هر دیافراگم لنز شما، پراش لنز وجود دارد. این باید درست باشد؛ نور حتی اگر بسیار بزرگ باشد همیشه باید از طریق دیافراگم خمیده شود. با این حال، در دیافراگم های باز مانند f/2.8 یا f/4، دیسک Airy بسیار کوچک تر از پیکسل های عکس است. این بدان معناست که اساسا؛ دیدن پراش لنز در چنین دیافراگم های بزرگی غیرممکن است.
با این حال، این بدان معنا نیست که دیافراگم های بزرگ در یک لنز مشخص، شارپ ترین ها هستند. همانطور که احتمالا می دانید، لنز؛ زمانی که دیافراگم آن اندکی متوقف شده باشد، شارپ ترین حالت خود را دارد. برای مثال، لنز 20 میلی متری f/1.8 من در مرکز با f/4 شارپ ترین است. در زیر، نمودار میزان شارپ برای چنین لنزی آورده شده است:
بنابراین، چرا نقطه ی اوج در دیافراگم؛ f/4 به جای f/1.8 است؟ این کمی فراتر از محدوده این مقاله است، اما ماهیت آن، این است که – در دیافراگم های بزرگ تر – نور بیش تری از لبه های یک لنز عبور می کند. از آنجایی که مرکز لنز بهترین ناحیه ی تصحیح شده است، این امر میزان وضوح عکس را کاهش می دهد (و انحراف کروی آن را افزایش می دهد). دیافراگم کوچک تر، در واقع نوری را که از لبه های لنز عبور کرده است، مسدود می کند، که باعث افزایش میزان شارپ عکس می شود.
این اثر، که با کاهش میزان شارپ ناشی از پراش لنز متعادل شده است، به این دلیل است که f/4 بیش ترین میزان شارپ را در لنزهایی مانند لنزهای 20 میلی متری f/1.8 می دهد.
چگونه تشخیص می دهید که کدام دیافراگم در لنز شما شارپ تر است؟ به صورت آنلاین، به سادگی به نتایج آزمایش شده نگاه کنید. با این حال، خیلی استرس نداشته باشید که همیشه در دیافراگم “عالی” تصویر برداری کنید. برای برخی افراد، نتایج این آزمایش می تواند مبهم باشد. به عنوان مثال، در نمودار بالا، گوشه های لنز در واقع در f/8 در شارپ ترین حالت هستند. بنابراین با توجه به سوژه، ممکن است گوشه های شارپ تر را به شارپ ترین نقاط ممکن در مرکز ترجیح دهید.
در عین حال، حتی دیافراگم های غیر بهینه نیز به طور شدیدی تار نیستند. من از عکس های گرفته شده چند عکس بزرگ با f/16 گرفته ام و کیفیت آن ها برای نیاز های من کافی است. اگر به دیافراگمی مانند این نیاز دارید – به طور کلی برای افزایش عمق میدان خود – از استفاده از آن نترسید.
(اگر مانند بسیاری از عکاسان طبیعی به بزرگ ترین عمق میدان ممکن در یک عکس نیاز دارید، توصیه می کنم در مورد فاصله ی ابر کانونی (hyperfocal) مطالعه کنید. شباهت های زیادی بین این دو ویژگی عکاسی وجود دارد.)
اجتناب از پراش لنز (Lens Diffraction)
حالا که پراش لنز در عکاسی را درک کرده اید، چگونه در عکس های خود از آن اجتناب می کنید؟ متأسفانه، پاسخ ساده این است که نمی توانید. پراش؛ نتیجه ی علم فیزیک است. مهم نیست که لنز شما چقدر خوب است. پراش؛ وضوح را در دیافراگم های کوچک تر از بین می برد.
حتی اگر نمی توانید قوانین فیزیک را دور بزنید، یک راه برای جلوگیری از پراش در عکس هایتان وجود دارد: استفاده از دیافراگم بزرگ تر. اگر به شارپ ترین عکس نیاز دارید، این تنها راه برای جلوگیری از تاثیرات پراش است. آیا از صحنه ای عکاسی می کنید که به عمق میدان زیادی نیاز دارد؟ فوکوس را در دیافراگم f/5.6 یا f/8 امتحان کنید، جایی که پراش حداقل است.
در عین حال، اگر از دیافراگم کوچک استفاده می‌کنید (مثلاً f/16 یا f/22) می‌توانید جزئیات ظاهری عکس را با شارپ کردن در مرحله ی پساپردازش بهبود ببخشید. این کار در واقع اثرات پراش را از بین نمی برد، اما راهی ساده برای بهبود عکس های گرفته شده در دیافراگم های کوچک است.
از لحاظ تئوری، تصحیح پراش لنز از طریق نوعی فرایند شارپ کردن به نام شارپ واپیچش (deconvolution) امکان پذیر است. این نوع شارپینگ زمانی موثرتر است که یک مدل کامل از لنز مورد نظر، از جمله ویژگی های نوری دقیق آن را داشته باشید. به همین دلیل، شارپ واپیچش عمومی، اثرات پراش را به میزان زیادی کاهش نمی دهد. با این حال، ناسا به استفاده از چنین روشی در جهت بهبود میزان وضوح عکس های تلسکوپ هابل، معروف است. (برخی سازندگان دوربین، از جمله Pentax، ممکن است گزینه منوی کاهش پراش داشته باشند؛ با این حال، این چیزی نیست جز یک نقاب استاندارد غیرشارپ که در فایل خام شما ایجاد شده است.) اگر می‌خواهید شارپ واپیچش را آزمایش کنید، نوار «جزئیات» را تا حد امکان در لایت روم یا Camera Raw افزایش دهید. البته این فقط مخصوص لنز شما نخواهد بود، بلکه برای کاهش پراش واقعی ضروری است.
با این حال، اگرچه می توانید عکس های خود را در مرحله ی پساپردازش شارپ کنید، بهترین راه برای کاهش پراش لنز در عکاسی استفاده از دیافراگم بزرگ تر است.
اطلاعات اضافی پراش لنز در عکاسی
دیافراگم، یک موضوع فنی است. تعامل بین نور و سنسور دوربین شما نیز همینطور است. برخی از اطلاعات بالا به عنوان بهترین سناریو ارائه شده اند ولی واقعیت می تواند کمی پیچیده تر باشد. بیش تر اطلاعات زیر بر ظاهر واقعی عکس‌های شما تاثیری نمی گذارد، اما ارزش دارد برخی از این موارد خاص را پوشش دهیم.
به عنوان مثال، نوری با طول موج های بزرگ، راحت تر از نور با طول موج های کوتاه تر پراش می شود. این بدان معنی است که نور قرمز (با طول موج حدود 650 نانومتر) به دیسک Airy بزرگ تری نسبت به نور آبی (حدود 475 نانومتر) در همان دیافراگم منجر می شود. بنابراین، در تئوری، اگر در نور آبی فعالیت کنید، تاری کم تری خواهید داشت. در عمل، این اثر آنقدر ناچیز است که تاثیر کمی بر عکس های شما دارد.
همچنین، در بیشتر دوربین ها، پیکسل هایی که برای ایجاد عکس با هم ترکیب می شوند، همگی؛ طول موج های یکسانی را تشخیص نمی دهند. برای سنسورهایی با آرایش پیکسل Bayer (از جمله دوربین های نیکون، کانن و سونی DSLR/بدون آینه)، تعداد پیکسل های سنسور سبز، دو برابر پیکسل های قرمز و آبی است. این بدان معناست که نمودار پیکسلی که قبلا ارائه شد، یک اختصار جزئی است. با این حال، این واقعیت که تاری ناشی از پراش به دلیل اندازه ی دیسک Airy افزایش می یابد؛ تغییری نمی یابد.
در نهایت، به تصویر کشیدن دیسک Airy در این مقاله کمی ساده تر از آن چیزی است که در دنیای واقعی به نظر می رسد. در بالا، آن را به صورت یک سری حلقه های متحدالمرکز نشان دادم. اما در واقعیت، این تنها در صورتی اتفاق می افتد که دیافراگم؛ کاملا کروی باشد. اکثر لنزها دارای هفت، هشت یا نه تیغه ی دیافراگم هستند که (حتی در صورت خمیدگی) کاملا کروی نیستند. بنابراین، “دیسک Airy” به “هشت ضلعی Airy” تبدیل می شود. با این حال، هیچ تفاوت عملی ای در پراش عکس های شما وجود ندارد. با توقف لنز، عکس های شما به همان اندازه تار خواهند بود.
اگر در مورد نکات ریز پراش لنز در عکاسی سؤالی دارید، لطفا در بخش نظرات سؤالی بپرسید. یک مقاله برای توضیح تمام چیزهایی که در مورد چنین موضوع پیچیده ای وجود دارد بسیار کوتاه است.
جمع بندی پراش لنز
با توجه به تمام این اخطارهای فنی، پراش می تواند موضوعی غیرعادی و غیر طبیعی برای بحث به نظر برسد. با این حال، تاثیرات آن در عکس های شما واضح و قابل توجه است و ارزش این را دارند که حین عکس گرفتن، مورد ملاحضه قرار بگیرند. مخصوصا برای عکاسان طبیعی و معماری – یا هرکسی که می خواهد عکس هایی شارپ با عمق میدان بالا بگیرد – درک مبادلاتی که از عکاسی با دیافراگم کوچک به دست می آید بسیار مهم است.
پراش لنز در همه ی عکس های شما وجود دارد و – اگر حواستان جمع نباشد – می تواند میزان شارپ تصاویر مورد علاقه ی شما را از بین ببرد. با این حال، هنگامی که اثرات آن را در عمل مشاهده کردید، پراش به عادت همیشگی تان تبدیل خواهد شد.
- انحراف کروماتیک (Chromatic Aberration) در عکاسی چیست؟
- کما (Coma) در عکاسی چیست؟
- انحراف کروماتیک (Chromatic Aberration) در عکاسی چیست؟
- Distortion
- وینیتینگ (vignetting) در عکاسی چیست؟
- شراره ی نوری لنز (Lens Flare) در عکاسی و فیلم چیست؟
- پراش لنز (Lens Diffraction) در عکاسی چیست؟
- انتقال فوکوس (Focus Shift) چیست؟
- انحنای میدان (Field Curvature) در عکاسی چیست؟
