آموزش عکاسی برای مبتدیان

اگر به تازگی قصد شروع یادگیری عکاسی را دارید، در این مقاله آکادمی هنر؛آموزش عکاسی برای مبتدیان شامل برخی از موارد بنیادی که در گام های اولیه به آنها برخورد می کنید، وجود دارد.

احتمالا جذاب ترین بخش عکاسی، ترکیب خلاقیت و تکنیک در یک بخش شغلی و تفریحی فراگیر است.

برای تازه واردها، این می تواند یک چشم انداز جذاب و در عین حال استرس زا باشد. اینطور به نظر می رسد که منحنی یادگیری بسیار پرشیبی برای عکاسی وجود دارد. با این حال، اگر به روش درست با آن برخورد شود، اولین بخش های این منحنی یادگیری نباید پرشیب باشند. با یادگیری اصول اولیه ی عکاسی می توانید در این منحنی پیشرفت خوبی داشته باشید و بتوانید تجربه ای را که برای پیشرفت خود نیاز دارید، بدست بیاورید.

در این آموزش عکاسی برای مبتدیان، قصد داریم رویکردی کاربردی به اصول اولیه ی عکاسی داشته باشیم. به جای اینکه در مورد جنبه ی فنی آن عمیق شویم، ما به شما تکنیک های اساسی عکاسی و نحوه ی کار آنها برای ایجاد یک عکس خوب را به شما نشان می دهیم.

در طول این مسیر، ما چند تکلیف ساده برای شما تعیین می کنیم تا نحوه ی عملکرد آن بلوک های ساختمانی را نشان دهیم.

آموزش عکاسی:عکاسی یعنی توانایی مدیریت نور

در ابتدایی ترین شکل آن، عکاسی به معنای توانایی کنترل نور می باشد. ما این کار را با کنترل میزان نوری که به سنسورهای دوربینمان می رسد انجام می دهیم. اگر نور زیادی به سنسور وارد کنیم عکس ما خیلی روشن می شود و اگر نور کافی وارد نکنیم؛ عکس ها بسیار تاریک خواهند بود.

برای درک این موضوع، شباهتی روزمره وجود دارد که می توانیم آن را تطابق دهیم.

از یک اتاق بسیار تاریک به سمت نور خورشید قدم بزنید. خواهید فهمید که دید ما سفید می شود تا زمانی که چشممان بتواند به روشنایی عادت کند. از یک نور روشن به یک اتاق بسیار تاریک بروید، برعکس آن اتفاق می افتد و برای مدتی همه چیز خیلی تاریک به نظر می رسد.

برای کنترل این امر، چشم ها عنبیه را باز یا بسته می کنند و این کار یکی از راه هایی است که می توانیم نور را بوسیله ی دوربین خود کنترل کنیم.

دو راه دیگر، کنترل مدت زمان قرار گرفتن سنسور در معرض نور؛ یعنی سرعت شاتر، و میزان حساسیت آن سنسور به نور؛ یعنی ISO است.

دوربین های ما حالت های مختلفی دارند که به ما امکان کنترل این عناصر را می دهند.

آموزش عکاسی:حالت های دوربین، به کنترل نور کمک می کنند

اکثر دوربین ها دارای صفحه ای در قسمت بالایی، با حروف P، A، S، M هستند، هرچند لزوما به ترتیب نیستند. حرف P حالت Program است که در آن کامپیوتر داخلی دوربین، نور را تشخیص داده و سرعت شاتر، دیافراگم و ISO را به طور خودکار تنظیم می کند.

حرف A مخفف Aperture Priority است. به کمک این حالت، دیافراگم را تنظیم می کنیم و با اینکار دوربین به صورت خودکار؛ سرعت شاتر را تنظیم می کند. همانطور که احتمالا حدس زده اید، S مخفف Shutter Priority است. در این حالت، سرعت شاتر را تنظیم می کنیم و با این کار؛ دوربین، دیافراگم را به طور خودکار تنظیم می کند.

در آخر، M مخفف Manual است. در این حالت، هم سرعت دیافراگم و هم سرعت شاتر را بصورت دستی تنظیم می کنیم. می‌توانیم ISO را نیز تنظیم کنیم، اما معمولا به این کار به عنوان آخرین راه حل رجوع می کنیم و بعدا بیشتر از آن استفاده می شود.

آموزش عکاسی:سه عنصر بنیادی مدیریت نور (مثلث نوردهی)

1. دیافراگم – عنبیه ی دوربین

دیافراگم، اولین عنصر اساسی در آموزش عکاسی برای مبتدیان است. مانند عنبیه ی چشم، دیافراگم در پشت عناصر لنز دوربین یافت میشود. دیافراگم یک سری تیغه است که قطر آن را مطابق تنظیمات دوربینمان، کم یا زیاد می شود. هرچه دیافراگم بازتر باشد، نور بیشتری به سنسور ما می رسد و بالعکس. مقیاس مورد استفاده برای دیافراگم f-stop نامیده می شود و هر چه این عدد کمتر باشد؛ دیافراگم بزرگتر (یا بازتر) می شود.

دیافراگم نه تنها نور را کنترل می کند، بلکه امکانات خلاقانه ای در اختیار ما میگذارد که مهمترین آنها عمق میدان است. این عبارت عجیب و غریب تعیین می کند که در جلو و پشت نقطه ای که روی آن فوکوس کرده ایم، چه مقدار از تصویر ما در فوکوس قرار دارد. زمانی که ما از قسمت تله فوتو (یا زوم) لنز خود استفاده می کنیم، عمیق میدان آشکارتری در اختیار داریم.

جهت تمرین عمق میدان، یک تست عملی قرار داده ایم.

• در یک روز خوب و روشن، زوم دوربین خود را روی تله فوتو تنظیم کنید. عدد آن ممکن است بین 70 تا 80 میلی متر با توجه به لنزی که همراه دوربین شما وجود دارد؛ متغیر باشد.
• دوربین را روی Aperture priority یا همان حالت A قرار دهید و دیافراگم را روی کمترین عدد تنظیم کنید. عدد آن احتمالا 8 یا f4 خواهد بود.
• روی سوژه ای در فاصله ی دو متری فوکوس کنید، اما مطمئن شوید که می توانید به پس زمینه ی زیادی دسترسی داشته باشد.
• تعدادی عکس بگیرید.
• حالا دیافراگم را روی یک عدد بسیار کوچک، شاید f16 یا حتی f22 تنظیم کنید و این کارها را تکرار کنید.

وقتی به تصاویر نگاه می کنید باید متوجه شوید که در عکس هایی که دیافراگم روی عدد کم تنظیم شده است، سوژه ی شما در فوکوس قرار دارد اما پس زمینه، خارج یا فوکوس است.

در عکس هایی با دیافراگم کوچک، باید متوجه باشید که سوژه در فوکوس است، اما پس زمینه نسبت به دیافراگم بازتر، بسیار شارپ تر خواهد بود.

در انجام این تست، شما هم دیافراگم و هم عمق میدان را کنترل کرده اید، در حالی که دوربین؛ سرعت شاتر را کنترل کرده است.

حال اجازه دهید که سناریو را معکوس کنیم و سرعت شاتر را مورد بررسی قرار دهیم.

2. سرعت شاتر – مدیریت زمان

سرعت شاتر دومین مورد مهم برای یادگیری عکاسی و کنترل نور است. این مورد به اندازه ی دیافراگم مهم است اما امکانات خلاقانه ی متفاوتی به ما ارائه میکند. در ضمن اگر به درستی تنظیم نشود، می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در تصاویر ما شود.

سرعت شاتر، نشان دهنده ی مدت زمانی است که سنسور دوربین ما در معرض نور قرار دارد. این امر را همچون باز و بسته کردن چشمانتان در نظر بگیرید. هرچه شاتر بازتر باشد، نور بیشتری به دوربین وارد میشود. اصلی ترین امکان خلاقانه ی سرعت شاتر، کنترل نحوه ی ظاهر شدن حرکت در عکس ها است.

با سرعت شاتر آهسته؛ اجسام متحرک، تار به نظر می رسند. سرعت شاتر را افزایش دهید تا ببینید چگونه اجسام متحرک در تصاویر “ثابت” می شوند.

سرعت شاتر اغلب زمانی استفاده می شود که میزان نور کم باشد. هنگامی که دیافراگم در بازترین حالت قرار دارد و هنوز نمی توانیم نور کافی را به سنسور خود وارد کنیم، می توانیم از سرعت شاتر کندتر استفاده کنیم.

مشکلی که ممکن است با سرعت شاتر داشته باشید، لرزش دوربین است.

این امر زمانی اتفاق می افتد که سرعت شاتر آنقدر پایین باشد که نتواند با حرکت طبیعی دست ها و بدن شما مقابله کند و در نتیجه منجر به تار شدن تصاویر شود.

یک قانون ساده وجود دارد که به ما در این امر کمک می کند. حداقل سرعت شاتر شما باید برابر با فاصله ی کانونی لنزی باشد که با آن عکس می گیرید.

حال این به چه معناست…؟

اگر از لنز 50 میلی متری استفاده می کنید، سرعت شاتر شما باید 1/50 ثانیه باشد. اگر با لنز 200 میلی متری عکاسی می کنید، باید 1/200 باشد. اگر عددی کندتر از آن باشد، باید از پشتیبانی اضافی مانند سه پایه استفاده کنید.

بیایید یک تست عملی را امتحان کنیم.

• یک جاده ی شلوغ و با ماشین های در حال حرکت پیدا کنید و در پیاده رو عمود بر ترافیک بایستید.
• زوم لنز خود را روی یک زاویه ی بازتر مانند 35 میلی متر تنظیم کنید و حالت نوردهی خود را روی Aperture Priority تنظیم کنید.
• سرعت شاتر را روی 1/60 ثانیه تنظیم کنید، سپس در حالی که اتومبیل ها از کنار شما می گذرند، عکس بگیرید. هنگام عکس برداری بدن خود را حرکت ندهید.
• حالا سرعت شاتر خود را روی 1/500 ثانیه تنظیم کنید و موارد بالا را تکرار کنید.
• این بار این کار را در سرعت 1/60 و 1/500 تکرار کنید. دوربین را با استفاده از نیمه ی بالایی بدن خود بچرخانید تا با سرعت اتومبیل ها در هنگام عبور، همراه باشید.

نتایج این آزمایش باید حرکت را در تصاویر ما نشان دهد. خودروهایی که در سرعت 1/60 ثابت می مانند باید کاملا تار به نظر برسند در حالی که پس زمینه، همچنان واضح به نظر می رسد. هنگامی که سرعت شاتر را به سرعت 1/500 می بریم، هم خودروها و هم پس زمینه باید واضح به نظر برسند.

هنگام تست مجدد که بدن خود را می چرخانید، باید ببینید که حتی در سرعت 1/60، ماشین ها تاری کمتری نشان می دهند، اما پس زمینه تار شده است. در سرعت 1/500 خودروها باید تقریبا ثابت شوند.

چیزی که در اینجا آموخته اید این است که چگونه ظاهر حرکت را در عکس های ثابت کنترل کنید. تکنیک چرخشی در قسمت دوم Panning نام دارد و در عکس گرفتن از اجسام متحرک بسیار مفید است.

3. ISO – وارد کردن نور به تاریکی

اخرین مورد مهم برای آموزش عکاسی برای مدیریت نور، یعنی ISO ؛ موردی است که بیشترین تاثیر را بر کیفیت تصویر دارد. علت این امر آن است که ISO حساسیت سنسور شما را به نور افزایش میدهد. در حالیکه این کار را انجام میدهد، باعث ایجاد پدیده ای بنام نویز – ظاهری مانند دانه های ی شن – در عکس هایمان میشود. هر چه ISO بالاتر باشد، نویز آن برجسته تر خواهد بود.

به همین دلیل، ما معمولا از ISO فقط زمانی استفاده  میکنیم که نتوانیم با استفاده از دیافراگم یا سرعت شاتر؛ به نوردهی صحیح برسیم. یک مثال معمول از این حالت، زمانی است که سطوح نور آنقدر پایین می آیند که دیافراگم ما کاملا باز میشود و سرعت شاتر اکنون آنقدر پایین می آید که باعث ایجاد لرزش دوربین میشود. اکنون می توانیم ISO  را افزایش دهیم تا سرعت شاتر را به میزان قابل قبولی برسانیم، اما به قیمت کیفیت تصویر تمام میشود.

همه ی دوربین ها دارای موردی هستند که به عنوان ISO پایه شناخته می شود و معمولا دارای ISO صد یا 200 هستند که بهترین کیفیت تصویر را ارائه می دهد. مقیاس ISO به ازای هر افزایش در نوردهی، دو برابر می شود. 100، 200، 400، 800، 1600.

با توجه به دوربین، ممکن است نویز را ازISO  هشتصد تا 3200 رویت کنید. بعد از 3200، نویز تقریبا قطعا تا حدی در همه ی دوربین ها قابل مشاهده خواهد بود.

بیایید کمی تمرین برای نشان دادن ISO و نویز انجام دهیم.

• حدود 30 دقیقه قبل از غروب، یک فضای باز خوب در یک روز آفتابی پیدا کنید.
• دوربین را روی حالت Shutter Priority و سرعت شاتر را روی 1/125 ثانیه تنظیم کنید.
• از یک صحنه با ISO پایه ی 100 یا 200 عکس بگیرید.
• همان عکس را با اعداد 800، 1600 و 3200 ISO تکرار کنید.

وقتی به خانه رسیدید، این تصاویر را در کامپیوتر خود آپلود کنید و آنها را روی صفحه تماشا کنید. با افزایش ISO، نویز افزایش می یابد.

آموزش عکاسی:نوردهی یا Exposure

تا اینجای کار آموزش عکاسی برای مبتدیان دیدیم که دیافراگم، سرعت شاتر و ISO،  بلوک های ساختمانی برای مدیریت نور هستند… یا همان چیزیکه ما EXPOSURE می ‌نامیم.

نوردهی، اصطلاحی است که به میزان نوری که در معرض سنسور قرار می دهیم، اطلاق می شود. به عنوان عکاس، عموما هدف ما این است که به نوردهی صحیحی برسیم؛  نوردهی ای که بهترین تصویر را به ما بدهد.

برای تعیین نوردهی صحیح، دوربین های ما دارای حسگرهای خاصی به نام نورسنج هستند. در دوربین های مدرن، این دوربین ها بسیار پیچیده هستند و در اکثر موارد تخمین بسیار دقیقی از چگونگی ظاهر تصویر انجام می دهند.

نورسنج ها در دوربین ها معمولا چندین مدل دارند، اما مبتدیان بهتر است از حالت پیشفرض سنجش ناحیه ای یا فضایی استفاده کنند. این کار، نور را از چندین منطقه ی مختلف اندازه گیری می کند و نوردهی میانگین را در دسترس قرار میدهد تا بهترین تصویر را ارائه دهد.

بیایید ببینیم نورسنج چگونه اطلاعات را در حالت های مختلفی که قبلا در مورد آن صحبت کردیم به ما ارائه میدهد.

حالت برنامه (Program Mode) : سنجشگر؛ هم سرعت شاتر و هم دیافراگم را انتخاب می کند. می توانیم ISO را به صورت دستی انتخاب کنیم و یا به دوربین اجازه دهیم از ISO خودکار استفاده کند.

اولویت شاتر (Shutter priority) : مناسب ترین سرعت شاتر را انتخاب می کنیم و سپس دوربین؛ دیافراگم مناسب را انتخاب می کند. اگر سرعت شاتر بالاتری را انتخاب کنیم، دوربین دیافراگم بازتری را جهت عبور نور بیشتر انتخاب می کند. می توانیم ISO را به صورت دستی انتخاب کنیم یا به دوربین اجازه دهیم از ISO خودکار استفاده کند.

اولویت دیافراگم (Aperture Priority) : مناسب ترین دیافراگم را انتخاب می کنیم و سپس دوربین؛ سرعت شاتر را با توجه با آن انتخاب می کند. اگر دیافراگم کوچک تری انتخاب کنیم، دوربین سرعت شاتر کمتری را انتخاب می‌کند تا نور کافی برای رسیدن به سنسور فراهم شود. می توانیم ISO را به صورت دستی انتخاب کنیم یا به دوربین اجازه دهیم از ISO خودکار استفاده کند.

حالت دستی (Manual Mode) : هم سرعت شاتر و هم دیافراگم را خودمان انتخاب می کنیم. این کار را با خواندن نشانگرهای نوردهی در داخل منظره یاب یا روی LCD انجام می دهیم. اکثر دوربین ها مقیاس نشانگری را نشان می دهند که در آن نوردهی صحیح، علامتی در وسط مقیاس است. علامت دوم نشان می دهد که آیا دوربین ما روی نوردهی کم (تصویر تاریک) یا بیش از حد (تصویر روشن) تنظیم شده است یا نه. سپس باید سرعت شاتر، دیافراگم و ISO را متعادل کنیم تا علامت، به وسط مقیاس برسد.

دو عامل کنترل کننده ی اصلی نوردهی، همیشه باید سرعت شاتر و دیافراگم باشند. اگر یکی را تغییر دهیم، دیگری نیز باید تغییر کند تا به نوردهی درستی برسیم.

به عنوان مثال، دیافراگم را روی f8 و سرعت شاتر را روی 1/125 تنظیم کرده ایم. این نوردهی صحیح است، اما می‌خواهیم حرکت را بصورت بهتری متوقف کنیم. بنابراین سرعت شاتر را به میزان 1/500 ثانیه افزایش می دهیم. این؛ تغییر دو EV یا مقدار نوردهی ای است که معمولا به عنوان توقف شناخته می شود.

به علت آنکه که نور ورودی به سنسور را به همراه  سرعت شاتر کاهش داده ایم، حالا باید با باز کردن دیافراگم 2 EV یا توقف، با آن مقابله کنیم. برای انجام این کار بصورت دستی، دیافراگم را از f8 تا f 5.6 الی f4، حرکت می دهیم؛ یعنی دو توقف. اکنون نوردهی دقیقا مثل قبل است، اما سرعت شاتر سریع تر ، حرکت را متوقف می‌کند.

اگر نتوانیم نوردهی صحیحی را با سرعت شاتر و دیافراگم بدست آوریم، از سومین عامل کنترل نوردهی، یعنی ISO استفاده می کنیم. در نمونه ی بالا، فرض بگیرید حداکثر دیافراگمی که می توانیم با لنز خود داشته باشیم f5.6 است و نمی توانیم به f4 برویم. اگر سرعت شاتر را روی 1/500 نگه داریم، می بینید که  توسط یک توقف، به تصویر؛ نوردهی کمتری می کنیم.

اکنون می توانیم با افزایش ISO یا حساسیت، نوردهی را دوباره متعادل کنیم. با فرض اینکه ISO پایه، 200 باشد، اکنون می توانیم آن را به 400 افزایش دهیم. این افزایش حساسیت، نوردهی را مجددا متعادل می کند تا تنظیمات اولیه ای که داشتیم را در اختیار ما قرار دهد.

کنترل نور یا نوردهی، بنیادی ترین بخش یادگیری عکاسی است. دوربین های مدرن، بسیار خودکار هستند و می توانند بخش عمده ی فرایند نوردهی را برای ما کنترل کنند. با این حال، روشی که ما از سرعت شاتر، دیافراگم و ISO استفاده می کنیم، می تواند ظاهر تصویر را به شدت دستخوش تغییر کند. باز کردن قفل این دانش، طرز فکر شما را در مورد عکاسی تغییر می دهد و فرصت های خلاقانه ی زیادی را پیش روی شما میگذارد.

مطمئنا عناصر دیگری در اصول اولیه ی عکاسی مانند فوکوس، انتخاب لنز، ترکیب بندی، زمان روز و نور وجود دارد، اما بدون درک نوردهی، به هیچ وجه نمی توانید به طور کامل؛ عناصر دیگر را درک کنید.

درک نوردهی به جرات، اساسی ترین بخش یادگیری عکاسی است.

امیدواریم از این آموزش عکاسی برای مبتدیان لذت برده باشید. اگر این مقاله مفید بوده است و مایل به راهنمایی های اولیه هستید، نظراتتان را با ما در میان بگذارید.