آموزش ادیت عکس در Adobe Photoshop: اگر تازه شروع به کار با فتوشاپ کرده اید، این راهنما برای شروع به شما کمک خواهد کرد.
Adobe Photoshop یکی از پراستفاده ترین نرم افزار ها توسط عکاسان مبتدی است. در اینجا ما تصمیم گرفتیم که راهنمایی کامل را ارائه دهیم که مبانی محبوب ترین و شاید قوی ترین ابزار پردازش بازار را بررسی کند.
بسیاری از ما حداقل یکبار این عبارت را شنیده ایم (این عکس فتوشاپه) . حتی افراد غیر عکاس از این عبارت برای اشاره به تصاویر دستکاری شده دیجیتالی استفاده می کنند. به عبارت دیگر، Photoshop مترادف با پس پردازی درآمده است.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): پیچیدگی فتوشاپ
با وجود اینکه نرم افزار های زیادی برای ویرایش و پردازش تصویر وجود دارند، اما تعدا بسیار کمی از آن ها از لحاظ ویژگی و عملکرد به Photoshop نزدیک شده اند. بدون شک Photoshop یک نرم افزار بزرگ و پیچیده است و ابزارهای داخلی و شخص ثالث زیادی برای آن در دسترس می باشد، که یادگیری همه آن ها غیرممکن است. در واقع ابزار های فتوشاپ طی سال های اخیر، به شدت توسعه یافته اند که می توان با استفاده از ابزار های متفاوت به نتایج مشابه ای دست یافت.
اگر جهت انجام کاری در Photoshop دست به جستجوی آنلاین بزنید ممکن است به شدت گیج شوید. عکاسان در بسیاری از موارد چندین تکتیک مختلف را برای رسیدن به نتیجه به کار می برند، که می تواند برای تازه کار را به شدت گیج کننده باشد.
بدین جهت یادگیری فتوشاپ دشوار است و تلاش زیادی را می طلبد. من تا به حال با کسی برخورد نداشته ام که بگوید من همه چیز را در مورد فتوشاپ می دانم. بسیاری از ما به جای یادگیری تمام قابلیت های نرم افزار، ابزار هایی را که به شکل روزانه به آن نیاز داریم را فرا می گیریم. این بهترین روش برای یادگیری فتوشاپ است.
هنگامی که استفاده از یک ابزار خاص در Photoshop را یاد میگیریم، به کارگیری آن، زمان و تمرین می طلبد. ممکن است این روند کند باشد، اما پس از تمرین و تکرار زیاد، نتایج شگفت انگیزی در پی خواهد بود.
بنابراین توجه داشته باشید که این مقاله یک راهنمای جامع برای فتوشاپ نیست. در عوض هدف من از نوشتن این مقاله، آشنا کردن خوانندگان با برخی از اصول پایه فتوشاپ است.
لایت روم در برابر فتوشاپ
عکاسان حرفه ای به ندرت عکس گرفته شده از دوربین را بدون ویرایش منتشر می کنند. فرایند ویرایش معمولا با ابزار های ساده پردازشی مانند لایت روم آغاز می شود. توجه به این نکته ضروری است که تفاوت بسیار زیادی هنگام باز کردن نرم افزار برای اولین بار بین لایت روم و فتوشاپ وجود دارد. با لایت روم، درک همه چیز نسبتا آسان به نظر می رسد. با کمی گشتن در نر افزار، به راحتی می توان با قسمت های مختلف آن آشنا شد.
از سوی دیگر، وقتی برای اولین بار فتوشاپ را باز می کنیم، انگار وسط ناکجاآباد هستیم. تنها چیزی که مشاهده می شود ابزار ها، تب ها(برگه ها) و پنجره را ناآشنا است. حالا بیشتر ما از خودمان می پرسیم : ” وقتی لایت روم هست، چه نیازی به فتوشاپ دارم؟ “
پاسخ این است که تمام امکاناتی که لایت روم دارد، در فتوشاپ نیز هست. اما لایت روم حتی 10 درصد از قابلیت های فتوشاپ را ندارد. تفاوت لایت روم و فتوشاپ مانند تفاوت بین دوچرخه سواری و رانندگی با ماشین مسابقه است. تفاوت بسیار زیاد است. با این حال، بیشتر عکاسان به امکاناتی که به کار آن ها مربوط نیست اهمیت نمی دهند مانند گرافیک سه بعدی، ویرایش فیلم یا اجرای فیلتر های تخصصی.
لایت روم بسیار ساده است و بیشتر امکانات مرتبط با عکاسان را دارد. این برنامه قابلیت ویرایش تصاویر را دارد و برخلاف فتوشاپ ، یک ابزار قدرتمند برای سامان دهی عکس ها می باشد.
همچنین لایت روم مخرب نیست. یعنی تغییراتی که روی عکس ایجاد می کنید دقیقا روی عکس ثبت نمی شود، بلکه در دیتابیس(پایگاه داده ها) لایت روم ثبت می گردد. فرقی ندارد تصویر شما RAW یا JPEG باشد، فایل اصلی همواره دست نخورده باقی می ماند. در مقابل هرگاه تصویری را در فتوشاپ باز می کنید، در آن تغییر ایجاد شده و صاف می گردد، بنابراین اگر تغییری در آن ایجاد کنید و فایل را ذخیره کنید یا به جای فایل اصلی ذخیره شده(در JPEG) یا یک فایل جدید ایجاد می گردد.
نکته اصلی این است که اگر قصدتان ایجاد تغییرات ساده ای مانند حذف و اضافه چند نقطه نور، افزایش کنتراست یا اشباع، شارپ کردن یا بلوری کردن ساده می باشد، لایت روم مناسب کار شماست. اما اگر می خواهید مهارت های ویرایش خود را به سطح جدیدی برسانید و به مجموعه ای ابزار های پیشرفته دسترسی داشته باشید، باید از فتوشاپ استفاده کنید.
اگر در Adobe’s Creative Cloud Photography plan عضو شوید (سابسکرایب کنید)، هر دوی فتوشاپ و لایت روم را دریافت خواهید کرد. همواره استفاده از هر دوی آن ها با هم پیشنهاد شده که بتوان در صورت نیاز مثلا از لایت روم به فتوشاپ رفت. برای مثال اگر توسط لایت روم تغییرات ساده ای در عکس ایجاد کرده اید، سپس آن عکس را از طریق لایت روم در فتوشاپ باز کنید، تمام تغییراتی که در لایت روم ایجاد کرده بودید در فتوشاپ نیز مشاهده خواهید کرد. هنگامی که عکس خود را در فتوشاپ ذخیره می کنید، تصویر ویرایش شده به شکل خودکار به لایت روم انتقال می یابد.
برای درک بیشتر تفاوت های بین این دو، به مقاله Lightroom در مقابل Photoshop مراجعه کنید.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): باز کردن یک عکس در فتوشاپ
همانطور که در بالا ذکر شد می توانید تصویر ویرایش شده خود در لایت روم را با تمامی تغییرات اعمال شده، در فتوشاپ باز کنید، یا می توانید تصویر را مستقیما در فتوشاپ باز کنید. همانطور که قبلا اشاره شد، برای انجام یک کار واحد در فتوشاپ، بیشتر از یک راه وجود دارد. من فقط ساده ترین راهی که خودم از آن استفاده می کنم را برایتان شرح می دهم. پرکاربرد ترین روش بازکردن تصویر در فتوشاپ، کشیدن تصویر به داخل پنجره فتوشاپ است، که در تصویر زیر نشان داده شده است:
هنگامی که یک تصویر را در فتوشاپ باز می کنید، یک تب(زبانه) با نام تصویر در بالا سمت چپ (که با رنگ قرمز مشخص شده) مشاهده خواهید کرد. همچنین می توانید چندین تصویر را باهم باز کنید که به شکل چند زبانه مختلف باز خواهد شد. در قسمت پایین سمت چپ، درصد برش (با رنگ نارنجی مشخص شده) را مشاهده می کنید. شما می توانید برای بزرگنمایی (Control/Command and +) و برای کوچک نمایی (Control/Command and -) را فشار دهید که یا بتوانید کل تصویر را ببینید یا با نسبت کراپ 100 درصد مشاهده کنید.
با فشردن (Control/Command + 0) ، اندازه تصویر متناسب با فضای نرم افزار می شود. در حالی که فشردن (Control/Command + 1) یک کراپ صد در صدی ارائه می دهد. هنگام استفاده از فتوشاپ، سعی کنید میانبر های صفحه کلید را به خاطر بسپارید، زیرا به سهولت و سریع تر شدن کارها کمک خواهد کرد.
در کنار آن، اندازه فایل نمایش داده می شود(با رنگ سفید مشخص شده). بسته به نوع فایلی که با آن کار می کنید، حجم فایل به شکل قابل توجه ای افزایش می یابد. برای مثال اندازه یک فایل RAW فول فریم 24 مگاپیکسلی تقریبا 30 مگابایت خواهد بود. اندازه همان تصویر در صورت اضافه کردن لایه های بیشتر تا 1 گیگابایت خواهد رسید. در ادامه متن به لایه ها خواهیم رسید.
هنگامی که آن تصویر را با همان رزولوشن به JPEG تبدیل می کنید، یک فایل 8 تا 12 مگابایتی خواهید داشت. به ازای هر لایه ای که به تصویر اضافه می شود، اندازه فایل چند برابر لایه اصلی افزایش می یابد.
در گوشه سمت راست بالا، یک هیستوگرام RGB (با رنگ سبز مشخص شده) را مشاهده می کنید. درست در زیر آن، ابزار ادجاسمنت (رنگ زرد) قرار دارد. زیر آن که با رنگ آبی مشخص شده، لایه انتخابی شما در میان تب لایه هاست. در سمت چپ نماد چشم را مشاهده می کنید که با رنگ بنفش مشخص شده که قابلیت تغییر حالت دارد. هنگامی که کلیک کنید، نماد چشم ظاهر می شود بدین معنی که که لایه مربوطه قابل مشاهده است.
هنگامی که دوباره کلیک کنید، نماد چشم ناپدید شده که به معنی نامرئی شدن لایه مربوطه است. در طرف دیگر نماد قفل وجود دارد (رنگ نیلی) که به معنای قفل بودن لایه است. این بدان معناست که برخی تغییرات را نمی توان مستقیما روی لایه اعمال کرد.
بازکردن فایل RAW
فتوشاپ هیچ مشکلی با بازکردن فرمت های .psd, .tiff, .jpg. و سایر موارد ندارد. اما این چیزی نیست که ما از فتوشاپ می خواهیم. اکثر ما در فرمت RAW عکس میگیریم و اگر بخواهیم تصویری را تا حدودی ویرایش کنیم، مجبوریم که با RAW عکس بگیریم. هنگام باز کردن فایل RAW در فتوشاپ، به جای باز کردن مستقیم فایل مانند JPEG یا TIFF ، فتوشاپ چیزهای جدیدی رو می کند.
هنگامی که یک فایل RAW را به درون فتوشاپ می کشید، پنجره جدیدی با عنوان (Camera RAW) را مشاهده می کنید. این ابزار تخصصی ادوبی برای خواندن و ویرایش فایل های RAW می باشد. اگر از قبل با لایت روم آشنا هستید، کار با Adobe Camera RAW (ACR) برایتان سخت نخواهد بود.
ACR برخی از امکانات پایه ای که تقریبا در لایت روم نیز بود، به شما ارائه می دهد. اما توجه داشته باشید که اگر جدیدترین مدل دوربین را دارید اما بروزرسانی ACR که شامل مدل دوربین می شود را ندارید، قادر به باز کردن فایل های RAW از دوربین نخواهید بود.
در چنین مواردی، دو گزینه پیش روی شماست. مورد اول استفاده از مبدل RAW به DNG ادوبی است که به شکل رایگان در دسترس می باشد. هنگامی که تصاویر را به فرمت DNG تبدیل کنید، قادر به باز کردن آن ها در نسخه های قدیمی Adobe Camera RAW خواهید بود.
اگر Adobe از دوربین شما پشتیبانی نمی کند، باید به سراغ گزینه دوم بروید. یعنی استفاده از نرم افزار اختصاصی دوربین خود جهت تبدیل فایل RAW به فرمتی که توسط فتوشاپ پشتیبانی شود، مانند TIFF.
همچنین توجه داشته باشید که هنگام ویرایش تصویر، به حداکثر داداه های ممکن نیاز دارید. این یکی از اصلی ترین دلایلی است که ما با فرمت RAW عکاسی می کنیم. مگر نه؟ اگر شما فایل RAW را به JPEG تبدیل کنید، با 8 بیت اطلاعات مواجه خواهید شد. اما در صورت تبدیل به TIFF یا ترجیحا DNG ، می توانید بدون از دست دادن چیزی، با داده های اصلی کار کنید.
در تصویر بالا من چند تغییر ساده در ACR انجام دادم. علاوه بر افزایش نوردهی، کنتراست و اشباع، تغییر مهم دیگری که توصیه می گردد در ACR انجام دهید، اصلاح لنز می باشد.
ACR پروفایل هایی داخلی جهت تصحیح مشکلات لنز مانند اعوعاج لنز، انحراف کروماتیک و وینیتینگ(افت نوری) را فراهم می سازد. دوباره بگویم، پروفایل مربوط به لنز شما باید در دسترس باشد. ACRهای قدیمی قادر به انجام این کار نیستند و تغییرات را باید به صورت دستی انجام دهید.
هنگامی که پروفایل لنز خود را در ACR یافتید، مدل دوربین و لنز را انتخاب کنید. ,ACR پروفایل مدنظر را روی تصویر شما اعمال خواهد کرد.
پس از اتمام کار، روی Open Images کلیک کنید. فایل RAW به همراه تغییرات اعمال شده در ACR ، باز خواهد شد.
ذخیره سازی و فرمت های پیشنهادی Photoshop
پس از اتمام کار ویرایش، مانند اکثر نرم افزار ها، برای ذخیره فایل برای اولین با به عنوان نسخه جدید، به File -> Save As بروید. این کار به شما آزادی عمل در انتخاب نوع فایلی که قرار است ذخیره شود را می دهد.
من یکی از این دو نوع را پیشنهاد می کنم(*.PSD, *.PDD) یا TIFF (*.TIF, *.TIFF). فایل های Photoshop PSD فقط در فتوشاپ باز می شوند. در حالی که TIFF فرمتی است که بیشتر نرم افزار های مشاهده و ویرایش عکس آن را پشتیبانی می کنند.
مطمئنا آنها سبب افزایش چشمگیر حجم فایل می شوند. اما هر دو فرمت حداکثر داده های ممکن را در خود نگه می دارند. من شخصا TIFF را ترجیح می دهم زیرا از Nikon’s Capture NX-D به جای ACR استفاده می کنم. من فایل های RAW را به صورت TIFF با رزولوشن کامل 16 بیتی در NX-D استخراج میکنم و آن فایل TIFF را در فتوشاپ باز می کنم. اگر قصد چاپ ندارید و در درجه اول می خواهید از تصویر در وب استفاده کنید، فایل TIFF 8 بیتی باید کافی باشد.
به طور کلی، شما دو نسخه از هر عکس را ذخیره خواهید کرد. نوع اول PSD یا TIFF که تمامی داده ها را دارد. نوع دوم JPEG برای استفاده در وب. اگر از نسخه بالاتر از CC 2015 فتوشاپ استفاده می کنید، می توانید تصویر را از مسیر File -> Export -> Save for Web (legacy) ذخیره نمایید. پنجره جدیدی ظاهر خواهد شد. مطمئن باشید فرمت تصویر انتخابی JPEG باشد(با رنگ قرمز مشخص شده).
سپس بسته به میزان داده ای که میخواهید در تصویر JPEG نهایی باقی بماند، می توانید کیفیت تصویر(رنگ سبز) از کم تا بهترین انتخاب کنید. اساسا هرچه کیفیت تصویر بالاتر باشد، حجم فایل به دلیل سطوح مختلف فشرده سازی بیشتر خواهد بود. شما می توانید اندازه فایل مربوطه را در گوشه سمت چپ پایین (رنگ بنفش) مشاهده کنید.
پس از انتخاب کیفیت، مطمئن شوید که Convert to sRGB علامت خورده است. سپس می توانید رزولوشن مورد نظر (رنگ زرد) را وارد نمایید. به طور کلی رزولوشن 2048 در سمت درازتر تصویر کافی است. مطمئن شوید که آیکون لینک علامت خورده باشد، زیرا به شکل خودکار سمت دیگر تصویر را براساس نسبت تصویر (Aspect ratio) ثبت شده، تنظیم می کند. سپس روی save کلیک کنید تا یک نسخه کپی JPEG از تصویرتان ذخیره شود.
علاوه بر PSD، TIFF و JPEG فرمت دیگری به نام PNG وجود دارد که بهتر است راجع به آن بدانیم. تفاوت اصلی بین PNG و JPEG توانایی حفظ شفافیت است. PNG برخلاف JPEG قادر به انجام آن است. برای مثال اگر قصد ایجاد یک لوگوی شفاف را دارید که بتوان آن را روی سایر تصاویر قرار داد، بهتر است از فرمت PNG استفاده کنید.
همیشه به یاد داشته باشید که هرگاه تصویر یا لایه ای شطرنجی دیدید، این به معنای شفاف بودن آن است.
اگر تصویری را در لایت روم با کلیک راست و انتخاب گزینه Edit in Photoshop باز کرده اید، به جای انتخاب گزینه save as ، فایل را به شکل عادی ذخیره کنید. پس از انجام این کار خواهید دید که تصویر به شکل خودکار از فتوشاپ به لایت روم وارد می شود.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): جعبه ابزار (Toolbox)
آموزش فوتوشاپ: وقتی فتوشاپ را باز می کنید پس از گذشتن از آخرین لیست فایل های باز شده، تصویر زیر را مشاهده خواهید کرد. قبل از انجام هر کار دیگر باید فضای کارتان را تنظیم کنیم. قابلیت های فتوشاپ فراتر از ویرایش تصاویر هستند. بنابراین اولین قدم ما این است که به فتوشاپ اعلام کنیم که قصد استفاده از آن برای ویرایش تصاویر را داریم.
به منوی Window -> Workspace -> Photography بروید. سپس فضایی خاص با ابزار های خاص عکاسی به نمایش در می آید.
اکنون نوار ابزار را در سمت چپ مشاهده می کنید.(رنگ قرمز)
اکثر گزینه هایی که در نوارابزار مشاهده می کنید، شما تعدادی ابزار مختلف است. که به طور کلی با یک پیکان کوچک در سمت راست پایین نشان داده می شوند. این بدان معناست که این ابزار شامل ابزار های دیگری است که وقتی روی آن کلیک راست شود ظاهر می شوند(رنگ نارنجی) که اعمال دیگری را انجام می دهند.
هنگامی که یکی از گزینه های نوارابزار را انتخاب می کنید، ویژگی ها یا گزینه های موجود برای ابزار مربوطه، در بالا زیر نوار menu نمایش داده می شود.(رنگ زرد)
برای مثال در تصویر بالا، ما ابزار (brush) را انتخاب کردیم. گزینه های این ابزار مانند سایز، حالت ترکیبی، کدورت و سایر موارد مربوطه در بالا نمایش داده می شود. به یاد داشته باشید، ابزار ها و پالت ها می توانند مطابق با نیاز های شما از نو مرتب شوند. بیایید نگاهی به 4 ابزار پرکاربرد بیندازیم.
ابزار برش (Crop) در فتوشاپ
برش تصویر معمولا یکی از نخستین مراحل پردازش عکس می باشد. شما می توانید با کلیک روی ابزار برش(رنگ سبز) در پالت ابزار، خط کش های برش را انتخاب کنید. سپس می توانید با کشیدن متغییر های هشت گوشه، اندازه را تغییر دهید. همچنین می توانید تصویر را کشیدن هر کدام از چهار گوشه بچرخانید. هنگامی که موس را دقیقا به گوشه ببرید(بالا سمت چپ، بالا سمت راست، پایین سمت چپ، پایین سمت راست) نشانگر ماوس به علامت تغییر اندازه تبدیل خواهد شد. هنگامی که آن را تقریبا نزدیک گوشه ها ببرید، علامت چرخش ظاهر شده و می توانید تصویر را در جهت یا خلاف جهت عقربه های ساعت بچرخانید.
در حین برش می توانید نسبت تصویر (Aspect ratio) را نیز تغییر دهید که نسبت بین طول و ارتفاع یک تصویر می باشد. به طور پیش فرض فتوشاپ تمایل دارد که نسب تصویر اصلی را حفظ کند. با انتخاب یکی از نسبت ها در منوی کرکره ای(رنگ قرمز) می توانید نسبت تصویر را تغییر دهید. همچنین می توانید آن را مستقیما با وارد کردن طول و عرض در ستون های کنار منوی کرکره ای آن(رنگ نارنجی) تغییر دهید. اگر نمی خواهید از نسبت های پیش فرض استفاده کنید، می توانید آن را با کلیک بر روی دکمه clear پاک کرده و نسب تصویر مورد نظر خود را وارد کنید.
گزینه بعدی جهت انتخاب هنگام برش ، overlay (رنگ زرد) می باشد. اکثر ما با قوانینی مانند قانون یک سوم یا نسبت طلایی آشنا هستیم. Overlay های پیچیده دیگری نیز وجود دارند. شما می توانید یکی از overlay ها را انتخاب کرده و با Overlay هایی مانند مارپیچ طلایی می توانید جهت تصویر را با فشردن O برای چرخش تغییر دهید. پس از اتمام کار، روی checkbox کلیک کرده و فتوشاپ تمامی پیکسل های خارج از برش را کنار می گذارد.
ابزار ترمیم نقطه ای (Spot Healing Tool)
بعضی مواقع گرد و خاک روی سنسور دوربین ما می نشیند. اگر گرد و خاک روی نقطه ای باشد که جزییات دارد، معمولا زیاد مشخص نمی شود. اما اگر روی نقطه ی بدون جزئیاتی مانند آسمان یا زمینه روشنی باشد، به عنوان یک نقطه ی تاریک نمایان می شود. مواقعی وجود دارد که می خواهیم اشیا منحرف کننده را از قاب حذف کنیم. برس ترمیم نقطه ای به ما در چنین مواقعی کمک می کند.
در تصویر بالا، پرچم هشدار قرمز رنگ، یک شی منحرف کننده بزرگ است و نمی توان و نباید از نظر فیزیکی برداشته شود. اینجاست که برس ترمیم نقطه ای بدون هیچ زحمتی کارمان را راه می اندازد.
برای استفاده از آن روی ابزار حذف نقطه (رنگ قرمز در عکس) کلیک کنید. سپس اطمینان حاصل کنید که در مشخصات، Content Aware (رنگ زرد در تصویر بالا) انتخاب شده باشد. این کار تقریبا در 90 درصد موارد کارساز است. با کلیک راست روی هر نقطه از تصویر یا با کلیک بر روی منوی کرکره ای(رنگ بنفش در تصویر) می توانید پالت اندازه/سختی (رنگ نارنجی) نمایان می شود.
اندازه قلم موی مورد نظرتان را انتخاب کنید (قطر در پیکسل). سپس hardness (سختی یا نرمی) آن را تنظیم کنید. یک قلم موی سخت گوشه های تیزی دارد در حالی که یک قلم موی نرم همانطور که در تصویر نشان داده شده است گوشه های صاف دارد. حالا که گزینه های لازم انتخاب شد ، ماوس را روی قسمتی که می خواهید حذف کنید ببرید.
بدین ترتیب پرچم از تصویر حذف می شود. از آن جایی که در این مثال پس زمینه ما صاف و یکنواخت بود، از قلم موی سخت استفاده کردیم. در صورت وجود سطحی ناهموار، یک برس نرم کارساز می باشد.
هر عکسی منحصر بفرد است و سختی و نرمی قلم مو را تعییم می کند. در صورت استفاده از قلم موی نرم برای بخش های دارای جزئیات، گوشه هایی بلوری ایجاد می شود. بنابراین مطمئن شوید که اندازه قلم مو و سختی متناسب با آن قسمت را انتخاب کنید.
ابزار کلون استامپ (Clone Stamp) در Photoshop
این ابزار نسخه پیشرفته ی ابزار ترمیم نقطه ای است. ابزار ترمیم نقطه ای به طور خودکار پیکسل های فرد را با اسکن پیکسل های اطراف ترمیم می کند. در صورتی که ما یک پس زمینه یکنواخت داشته باشیم، این فرایند عالی عمل می کند. اما در صورت داشتن اشیاء منحرف کننده در پس زمینه های پیچیده ، ممکن است ابزار ترمیم نقطه ای همیشه کار نکند.
به جای برداشتن خودکار یک زمینه، ابزار کلون به ما امکان نمونه برداری از منبع و جایگزین کردن هدف را می دهد. با کلیک روی نقطه منبع در حالی که کلید Alt / Option را نگه داشته اید ، می توانید قسمت نمونه را انتخاب کنید. سپس تنها کاری که باید انجام دهید این است که آن را روی هدف رنگ آمیزی کنید. کاری که فتوشاپ انجام می دهد این است که پیکسل های هدف را با پیکسل های نمونه جایگزین می کند. بیشتر مواقع یک قلم موی نرم برای ابزار کلون استامپ کافی است.
اکثر گزینه های موجود در پنجره Properties در ابزار کلون شبیه ابزار ترمیم نقطه ای است. یک گزینه اضافی نیز وجود دارد که می توانیم آن Sample یا نمونه بنامیم (با رنگ نارنجی مشخص شده). می توانید به Photoshop بگویید که در هنگام گرفتن نمونه ، کدام لایه را در نظر بگیرد. لایه فعلی، لایه پیش فرض می باشد.
در مثال بالا می بینید که ابزار ، نمونه را از منبع کپی کرده و هدف را با آن جایگزین می کند. برای انتخاب نمونه ، روی ناحیه ای که می خواهید نمونه برداری کنید، در حالی که کلید Alt / Option را نگه داشته اید کلیک کنید. با حرکت دادن و رنگ آمیزی هدف ، می بینید که نمونه به موازات حرکت قلم مو بر روی هدف حرکت می کند. بنابراین معمولاً گرفتن چندین نمونه برای دریافت یک کلون استامپ یکپارچه کافی می باشد.
ابزار قلم مو (Brush Tool)
ابزار قلم مو یکی از پرکاربرد ترین ابزارها در پالت ابزار است. به طور خلاصه ، کاربرد ابزار قلم مو دقیقاً همان کاری است که یک قلم مو در دنیای واقعی انجام می دهد.
ابزار قلم مو را انتخاب کنید (در تصویر زیر با رنگ قرمز مشخص شده است) ، سپس به ترتیب یک رنگ پیش زمینه (با رنگسبز مشخص شده)، اندازه قلم مو همانند آنچه در ترمیم نقطه ای انجام دادیم و در پایان میزان opacity (کدورت) را انتخاب کنید. opacity معادل سختی در ابزار ترمیم نقطه ای است. تفاوت این دو این است که opacity حاکی از توانایی قلم مو می باشد و به سادگی پیش زمینه را طبق opacity خاص، رنگ آمیزی می کند.
حالا چرا کسی باید بخواهد یک رنگ یکدست روی عکس بکشد؟ استفاده از ابزار قلم مو فراتر از رنگ آمیزی یک رنگ یکدست بر روی تصویر است. هنگام بررسی لایه های ماسک دوباره این کار را خواهیم کرد بدان دلیل که آنجا ویرایش عکس ها بهینه تر انجام می شود.
ابزار داج و برن (Dodge and Burn Tool)
بیشتر ما می خواهیم از ابزار داج و برن روی تصاویر خود استفاده کنیم. اما داج و برن دقیقا چیست؟ به بیان ساده dodge روشن تر و burn تیره تر می کند.
علاوه بر داج و برن، یک منوی فرعی دیگری به نام اسفنج وجود دارد. ابزار اسفنج به جای روشن کردن یا تیره کردن پیکسل ها ، Saturation را تغییر می دهد. پس از انتخاب هر یک از ابزارهای Dodge/burn/sponge، در ویژگی ها می توانید محدوده ای را انتخاب کنید که مشخص کند کدام قسمت از تصویر شما تحت تأثیر قرار بگیرد. (هایلایت ها/تن های میانی/سایه ها). سایر موارد مانند اندازه قلم مو و opacity مشابه کاری است که با ابزار قلم مو انجام دادیم.
در مرحله بعد ، تنها کاری که باید انجام دهیم این است که آن را روی مناطقی که می خواهیم داج/برن کنیم بکشیم. به عنوان مثال ، اگر ابزار burn را انتخاب کرده و Highlights in the Range را انتخاب کنیم ، فقط قسمت های برجسته را در مناطقی که قلم مو زده شده تیره تر می سازد. تن های میانی و سایه ها دست نخورده باقی می مانند.
به طور مشابه ، اگر از ابزار dodge استفاده کنیم و Shadows from the Range را انتخاب کنیم ، فقط سایه ها روشن تر می شوند. تن های میانی و هایلایت ها تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت. هنگامی که ابزار اسفنج انتخاب شود ، به جای باز شدن منوی کرکره ای ، گزینه Saturate / Desaturate ظاهر می شود.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): تنظیم (Adjustments) کلی در مقابل تنظیم جزئی
از بین روش های زیادی که برای افزایش روشنایی یک تصویر وجود دارد می توانید به منوی Image -> Adjustments -> Brightness / Contrast بروید. پنجره ای با دو اسلایدر در اختیار شما قرار می گیرد که می توانید روشنایی یا کنتراست را کم و زیاد کنید.
وقتی روشنایی را با استفاده از این روش افزایش می دهید خواهید دید که روشنایی روی کل تصویر اعمال می شود. این کار Adjustments کلی نامیده می شود. مقایسه این با داج کردن را در پاراگراف قبل دیدیم. به جای روشن کردن کل تصویر، فقط روی مناطق انتخاب شده قلم مو می کشیم. علاوه بر این ، آن را فقط در محدوده خاصی از تصویر یعنی هایلایت ها، تن های میانی و سایه ها اعمال می کنیم. به این رویکرد انتخابی در یک منطقه خاص از تصویر ، ادجاسمنت جزئی می گویند.
معیارهای دیگری نیز وجود دارد که ممکن است بخواهیم در مواردی که ادجاسمنت جزئی بهتر از ادجاسمنت کلی عمل می کند ، از آنها استفاده کنیم. بخش هایی در تصویر وجود دارد که به opacity قوی تر و در برخی به opacity ملایم تری نیاز است. در چنین شرایطی، تنظیم (Adjustments) جزئی راه حل ماست. به طور خلاصه ، بازیابی جزئیات سایه در یک تصویر یک تنظیم جزئی است ، در حالی که افزودن نوردهی به یک تصویر کاملاً کم نور یک تنظیم کلی می باشد.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): لایه ها در فتوشاپ
لایه ها یکی از اصلی ترین دلایلی است که سبب می شود بسیاری از افراد از فتوشاپ استفاده کنند. احتمالا اکثر شما در مورد آن شنیده اید و سعی داشته اید که بفهمید جریان چیست. ما در ویرایش هایی که در قسمت های بالا انجام دادیم، ابزاری را انتخاب کرده و روی تصویر تغییراتی جزئی یا کلی اعمال کردیم.
ما اگر ما اشتباهی انجام داده باشیم و بخواهیم آن را برگردانیم ، چه کار کنیم؟ بله ، ما ابزار واگرد (history) برای این کار را داریم. اما متأسفانه ، همه ویرایش هایی که پس از یک نقطه undo خاص انجام دادیم ، پاک می شوند. علاوه بر این ، ابزار history به عنوان یک بافر موقت عمل می کند.
پس از بستن Photoshop ، تاریخچه پاک می شود مگر اینکه آن را ذخیره کرده باشید. اگر فرایند کار طولانی بوده باشد، واقعا آزاردهنده خواهد بود. در حالت دیگر ، چه می شود اگر بخواهم در ویرایش قبلی خودم تغییراتی ایجاد کنم؟
برای مثال من نوردهی (exposure) کلی را افزایش می دهم. چند روز بعد همان فایل را باز می کنم و می بینم که نوردهی از بیش از حد بالا برده ام و قصد پایین آوردن آن را دارم. اینجاست که لایه ها به کار می آیند.
بیایید تفاوت بین رویکرد مخرب و غیر مخرب ویرایش را بررسی کنیم. مثلا من ابزار پاک کن را انتخاب کرده و قسمتی از تصویر را پاک می کنم. اگر چند روز بعد همان تصویر را باز کنم، هیچ راهی برای بازگرداندن پیکسل های پاک شده وجود ندارد، مگر اینکه چند کپی از آن داشته باشم. به این روش ، مخرب یا destructive می گویند و هرچه که تاکنون دیده ایم از این دسته بوده است.
فرض کنید ما یک سند تصویری را باز می کنیم ، سپس نوردهی را افزایش می دهیم ، کنتراست را اضافه می کنیم و سپس آن را اشباع می کنیم. به جای انجام مستقیم تمامی ویرایش ها روی تصویر، چقدر راحت است که همه آنها را یک به یک روی هم لایه بندی کنیم. بنابراین تصویر اصلی همان لایه اصلی خواهد بود و همه ویرایش هایی که انجام می دهیم روی آن و روی یکدیگر قرار می گیرند. تصویر اصلی دست نخورده باقی خواهند ماند.
سپس فرض کنید با استفاده از لایه بندی، نوردهی را اضافه می کنم. سپس کنتراست را افزایش می دهم که این لایه روی هر دوی اصل و نوردهی قرار دارد و سپس اشباع که در بالاترین لایه قرار می گیرد. اکنون هر وقت که بخواهم می توانم نوردهی را به تنهایی حذف کنم، در حالی که ما تصویر اصلی را داریم و که نوردهی از آن حذف شده ولی کنتراست و اشباع اعمال شده روی آن باقی مانده است. به این فرایند مانند آرایش صورت نگاه کنید. ما می توانیم هر آرایشی روی صورت اضافه کنیم، اما خود صورت یکسان باقی می ماند. هرگاه که بخواهیم هر لایه ی آرایشی را حذف کنیم، فقط باید آن را پاک کنیم.
در بالا مشاهده می کنید که من تصویری را باز کرده ام و شما آن را به عنوان لایه پس زمینه مشاهده می کنید. من یک کپی از لایه تهیه کرده و آن را در بالای لایه قرار داده ام. یک لایه را می توان به سادگی با انتخاب لایه، کلیک راست و انتخاب Duplicate Layer کپی کنید یا از میانبر صفحه کلید Control / Command + J استفاده کنید.
با یک دیالوگ مواجه می شوید که از شما می خواهد نامی برای لایه جدید انتخاب کنید. همچنین می توانید یک لایه را از یک تصویر کپی کرده و با انتخاب آن از روی مقصد ، روی سند تصویر دیگر قرار دهید. قبلاً دیدیم که می توانیم تعداد دلخواهی تصویر را به عنوان زبانه در فتوشاپ باز کنیم. همه برگه های باز شده در حال حاضر در Documents نمایش داده می شود.
لایه ای که در بالا قرار دارد همیشه مانند پیش زمینه عمل می کند. لایه هایی که در قرار دارند ، پس زمینه محسوب می شوند. در عکاسی، پیش زمینه چه تاثیری در پس زمینه دارد؟ پیش زمینه یک قسمت یا کل پس زمینه مربوط به محل قرارگیری آن را نسبت به پس زمینه پنهان می کند. این دقیقاً همان کاری است که پیش زمینه ها در لایه ها انجام می دهند. لایه ها به معنای واقعی کلمه روی هم قرار می گیرند و لایه های زیر را پنهان می کنند. ما می توانیم انتخاب کنیم که قسمتی از لایه های پس زمینه را که در لایه های ماسک پوشش داده می شوند، داشته باشیم.
همانطور که قبلاً دیدیم ، نماد چشم در جلوی یک لایه می تواند برای جابجایی بین دو گزینه Show / Hide لایه انتخاب شده استفاده شود. وقتی آن را انتخاب کنیم، لایه قابل مشاهده می شود. حالا ما دو لایه داریم. لایه پس زمینه ، که لایه اصلی است و لایه ای به نام BrightenedLayer که در بالای آن قرار دارد. اکنون BrightenedLayer را انتخاب کرده و سپس به منوی Image -> Adjustments -> Brightness / Contrast رفته و نوار روشنایی را به حدود +10 بالا می بریم.
اکنون میبینید که روشنایی فقط روی BrightenedLayer اعمال شده است و لایه پس زمینه دست نخورده باقی مانده است. اگر نماد چشم را خاموش کنید ، می توانید لایه زیر را مشاهده کنید ، اگر آن را روشن کنید، می توانید لایه بالایی را با روشنایی اضافه مشاهده کنید.
این مقالع اطلاعات اولیه در مورد لایه ها و نحوه کار آنها را در اختیار شما قرار دهد. وقتی به Opacity و لایه های ماسک برویم ، لایه ها را بهتر درک خواهید کرد.
Opacity
اجازه دهید مثال دیگری از زیاده روی در ویرایش تصاویر را در نظر بگیریم ، زیرا این در میان مبتدیان بسیار معمول است. به تصویر زیر نگاهی بیندازید. من عمداً روشنایی را به حداکثر رسانده ام و نوردهی (exposure) آن را بیشتر از حد زیاد کرده ام. بدیهی است که در اینجا زیاده روی شده است. حالا ، یا باید آن را واگرد کنم یا لایه را حذف کنم. همانطور که قبلاً نیز اشاره کردم ، در فتوشاپ روش های مختلفی وجود دارد که می توان از طریق آنها یک به نتیجه خاصی رسید.
با استفاده از نوار opacity ، می توانیم درصد قابل مشاهده بودن لایه بالایی را بر روی لایه های زیر آن کنترل کنیم. به طور پیش فرض ، کدورت برای همه لایه ها 100٪ باقی می ماند. وقتی opacity را به 40٪ می رسانیم ، فتوشاپ 40٪ لایه بالایی و 60٪ لایه های زیر آن را نشان می دهد. زیباترین جنبه آن این است که فتوشاپ این کار را کاملا طبیعی و یکپارچه انجام می دهد.
در نتیجه ، وقتی احساس می کنیم در هر چیزی زیاده روی کرده ایم ، ساده ترین راه این است که نوار opacity را به سمت پایین بکشید تا زمانی که احساس کنیم کافی است. علاوه بر opacity ، گزینه دیگری به نام Fill نیز وجود دارد. در بیشتر موارد ، opacity و fill یکسان عمل می کنند ، مگر در مواردی که از آن با یکی از حالت های ترکیبی ویژه استفاده شود.
لایه های تنظیم (Adjustments)
در قسمت قبل آموزش فوتوشاپ، نحوه تنظیم یک لایه را دیدیم. اما به نظر می رسید آن روش دارای مشکلی است. ما توانستیم از نوار opacity برای کاهش اثر ویرایش استفاده کنیم. ما همچنین لایه را کپی کرده و روی لایه اصل قرار دادیم. مشکل واقعی زمانی ایجاد شد که مجبور شدیم به عقب برگردیم و مقادیر موجود در نوار را دوباره تنظیم کنیم.
هنگام کار با تنظیمات در روش قبلی ، یا باید آن را حذف کرده و هر تغییری را که ایجاده کرده ایم واگرد کنیم یا از ابزار history استفاده کنیم. فرضا ما روشنایی را +25 افزایش دادیم. اگر قصد افزایش بیشتری داشته باشیم ، باید یک لایه روشنایی دیگر اضافه کنیم که این فرایند ما را به نوعی مخرب می سازد.
در عوض ، تصور کنید فتوشاپ همه این کارها را برای ما انجام دهد و ما قادر باشیم مقادیر را هر زمان که بخواهیم دوباره تغییر دهیم ، حتی بدون استفاده از نوار opacity. به همین دلیل است که Photoshop مفهوم لایه های Adjustment را دارد.
اگر گزینه های موجود در منو در مسیر Image -> Adjustments menu (با رنگ قرمز مشخص شده) را با گزینه the Add an adjustment (رنگ سبز) مقایسه کنید ، تقریبا کار یکسانی انجام می دهند، هر چند یک تفاوت وجود دارد.
به جای انتخاب یکی از ادجاسمنت ها از منو ، وقتی روی نماد معادل آن از پالت Add a adjustment کلیک کنید ، یک لایه ادجاسمنت جدید بر روی لایه موجود اضافه می شود.
روی آیکون Brightness / Contrast که با رنگ سبز مشخص شده، کلیک کنید. یک لایه جدید خواهید دید(که با رنگ زرد مشخص شده). وقتی ما همین کار را با استفاده از منو انجام دادیم ، یک دیالوگ باکس داشتیم و روشنایی مستقیماً روی لایه انتخابی اعمال می شد.
مزیت adjustment layer این است که حتی پس از ذخیره و بستن سند ، می توانید آن را دوباره باز کنید و وقتی روی نماد layer (رنگ بنفش در عکس) دابل کلیک کنید ، می توانید مقداری را که روی اسلایدر روشنایی تنظیم کرده اید مشاهده کنید و قادر به تغییر دادن آن در زمان دلخواه هستید. در نتیجه این امر کاملا غیر مخرب است.
یک تفاوت اساسی بین adjustment layer و لایه های دیگر وجود دارد. در مثال قبلی ما ، وقتی لایه پایه را کپی کردیم و با کدورت 100٪ دیدیم که لایه زیرین کاملاً مخفی شده است. Adjustment layer برخلاف آن ، تنظیمات مشخص شده را بر روی لایه های زیر اعمال می کند.
سایت آکادمی هنر مقالات جامعی راجع به لایه های تنظیمی سطوح، لایه های تنظیمی curve و مقاله ای درباره اشباع دارد که پراستفاده ترین و برخی از قدرتمند ترین تنطیمات می باشند.
لایه های ماسک
در حال حاضر درک ما از لایه ها، درکی پایه و اساسی است و لایه های ماسک، دانش ما را نسبت به آن ها بیشتر خواهد کرد. بنابراین لایه ماسک چیست؟ دیدیم که می توانیم چگونگی تاثیر پیش زمینه روی پس زمینه را کنترل کنیم. ممکن است شرایطی وجود داشته باشد که نیاز باشد قسمتی از لایه پیش زمینه (بالا) و قسمتی از لایه پس زمینه (پایین) را قابل مشاهده قرار دهیم.
به عبارت دیگر ، ممکن است بخواهیم قسمتی از پیش زمینه مات و قسمتی از آن شفاف باشد. در نواحی شفاف لایه، لایه های زیر قابل مشاهده هستند. لایه های ماسک همانطور که از اسمش پیداست برای “پوشاندن” مناطق خاصی از لایه ها استفاده می شود.
یکی از جنبه های مهم لایه های ماسک که باید در نظر داشته باشیم این است. رنگ سفید نمایان است، مشکی مخفی شده و خاکستری 50% ، 50 درصد مات است.
بهتر است برای آموزش فوتوشاپ مثالی بزنیم تا بتوانیم آن را بهتر درک کنیم. در تصویر بالا ، یک لایه تنظیمی نوردهی را با کلیک روی نماد مربوطه (با رنگ قرمز مشخص شده) اضافه کردم و در propertied ، نوردهی را یک مرحله افزایش داده ام. به نمادی که با رنگ سبز مشخص شده نگاه کنید. این نماد لایه ماسک است.
به طور پیش فرض ، هر لایه تنظیمی با یک لایه ماسک در نسخه های اخیر Photoshop پیوند یافته است. قبلاً دیدیم که یک لایه تنظیمی ، تنظیمات را روی لایه های زیر آن اعمال می کند. به عبارت دیگر تنظیم را به عنوان یک ماسک اعمال می کند. با انتخاب آیکون add new layer mask (رنگ زرد) می توانید یک لایه ماسک به هر لایه اضافه کنید. رنگ پیش فرض سفید است. این بدان معناست که لایه بالایی به طور کامل قابل مشاهده است، زیرا ما می دانیم که رنگ سفید نمایان می کند ، در حالی که سیاه مخفی می شود. این بدان معناست که نوردهی کاملاً بر روی تصویر اصلی زیر اعمال می شود.
متأسفانه ، از آنجایی که نوردهی به طور یکنواخت روی کل لایه اعمال شد ، مناطق خاصی از سوژه بیش از حد نمایان شده است (با رنگ آبی مشخص شده). بنابراین ما قصد داریم همه چیز را مخفی کنیم و ماسک را فقط در مناطقی که نیاز به افزایش نوردهی داریم ، به رنگ سفید درآوریم. برای انجام این کار ، ابتدا لایه ماسک را انتخاب کرده و با فشار دادن Ctrl / Command+I آن را برعکس می کنیم. اکنون می بینید که رنگ لایه ماسک به سیاهی می رود که به این معنی است که لایه فعلی شفاف شده است (زیرا سیاه مخفی می شود) . این به نوبه خود لایه های زیر را قابل مشاهده می سازد.
کاری که ما قرار است انجام بدهیم این است که قلم مو را انتخاب کرده (قرمز)، قطر مورد نیاز را وارد می کنیم، سپس میزان سختی را پایین آورده و قلم را روی مناطق تیره تصویر می کشیم. دو نکته وجود دارد که باید از آنها مطمئن شویم. نخست ، باید اطمینان حاصل کنیم که پیش زمینه سفید است (سبز). دوم ، باید مطمئن شویم که لایه ماسک انتخاب شده باشد، نه خود لایه تنظیمی (آبی).
لایه ماسک لینک شده به لایه Exposure را بررسی کنید. می بینید که فقط نقاط سفیدی که روی لایه ماسک برجا گذاشتیم قابل مشاهده اند ، در حالی که در نقاطی که سیاه باقی ماندند ، تنظیم نوردهی اعمال نشده است. با کلیک روی لایه ماسک و فشردن Alt / Option می توانید view ماسک را تغییر دهید.
به منطقه ای را که با رنگ قرمز مشخص شده است توجه کنید. به جای اینکه 100٪ سفید یا 100٪ سیاه باشد ، opacity 56٪ را برای کنترل میزان نمایش آن انتخاب کردم که به رنگ خاکستری در لایه ماسک منعکس شده است.
به مورد دیگری توجه کنید که لایه ماسک ممکن است بسیار کاربردی باشند. درتصویر بالا، می بینیم که آسمان بیش از حد روشن است. کمی تیره کردن آن باعث می شود بهتر به نظر بیاید.
ما یک لایه تنظیمی نوردهی جدید با نام Exposure 1 ایجاد می کنیم. مطمئن شوید که لایه ماسک لایه تنظیمی نوردهی انتخاب شده است. سپس ابزار gradient map (سبز) را انتخاب کرده و موس را در وسط تصویر قرار داده و آن را به سمت پایین بکشید (زرد).
می بینید که یک گرادیان از نقطه سفید در بالا تا سیاه در پایین روی لایه ماسک ایجاد شده است. این اثر مشابهی با یک فیلتر خنثی دارد. روش های مختلفی برای انتخاب ناحیه ای از تصویر مانند ماسک های Blend-if و Luminosity وجود دارد. عملاً روشهای نامحدودی برای استفاده از لایه های ماسک موجود است.
آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop): بلندینگ مد (حالت ترکیبی)
در بخشهای قبل آموزش فوتوشاپ، ما فهمیدیم که لایه ها چه هستند و هنگام ترکیب با لایه های ماسک در فتوشاپ، جقدر می توانند قدرتمند شوند.. علاوه بر این ، ما همچنین توانستیم نحوه ترکیب یک لایه با لایه های زیر را کنترل کنیم.
به تصویر بالا نگاه کنید. یک ابزار تنظیم نوردهی اضافه شده ، به اندازه (-1) کاهش داده شده و نیمه سمت راست تصویر را پوشیده شده است.. بنابراین لایه تنظیمی نوردهی فقط در سمت چپ قابل مشاهده خواهد بود. سپس یک کپی از لایه تنظیمی نوردهی ایجاد کردم که مشخصاً دارای همان تنظیمات -1 است. برای این کار ، ماسک را در نیمه چپ اعمال کردم. بدیهی است که هر دو طرف باید یکسان باشند. در منوی کرکره ای بلندینگ مد لایه Exposure 1 copy، حالت ترکیبی را ازNormal ، که حالت پیش فرض است ، به Overlay (قرمز) تغییر دادم.
می بینید که تفاوت بسیار زیاد است. حتی اگر لایه تنظیمی و مقداری وارد شده در آن یکسان باشد ، دو حالت ترکیبی(blending mode) مختلف نتایج کاملاً متفاوتی را به ما می دهند.
حالت ترکیبی شیوه ای را نشان می دهد که در آن یک لایه روی لایه های زیر آن نمایان می شود. در مثال بالا ، حالت ترکیبی Normal فقط نوردهی را تا یک استاپ کاهش داد، در حالی که حالت Overlay کنتراست را افزایش داد.
بیایید از تصویر بالا مثال دیگری در آموزش فوتوشاپ را بررسی کنیم. مشابه مورد قبلی ، من نودهی سمت چپ را یک استاپ کم کردم و حالت blending را روی normal گذاشتم. من همین کار را با نیمه راست انجام دادم ولی اینجا از حالت ترکیبی luminosity استفاده کردم. می بینید در حالی که نوردهی نیمه چپ کم شده، اشباع نیز کاهش یافته است.
برای نیمه راست ، از آنجا که حالت ترکیبی Luminosity را انتخاب کردم ، فقط نوردهی تحت تاثیر قرار گرفت و سایر ویژگی های تصویر مانند اشباع دست نخورده باقی ماند. Photoshop حالت های ترکیبی را با توجه به نوع آنها تفکیک کرده که در تصویر زیر نشان داده شده است:
آشنایی با همه حالت های Blending مستلزم یک مقاله جامع است که در آینده آن را خواهیم نوشت.
فیلترها در Photoshop
وقتی فیلتری مانند CPL یا فیلتر ND را روی لنز خود اعمال می کنیم ، چه اتفاقی می افتد؟ فیلترها در فتوشاپ به همان شکل کار می کنند. به طور پیش فرض ، وقتی به منوی فیلترها می روید ، تعداد انگشت شماری فیلتر برای وضوح ، بلوری کردن ، افزودن / حذف نویز و غیره وجود دارد. علاوه بر این ، تعداد زیادی افزونه توسط فروشندگان شخص ثالث وجود دارد که بیشتر آنها به منوی فیلترها وارد می شوند. به یاد داشته باشید که هر فیلتری را که انتخاب می کنید ، مستقیماً روی لایه انتخاب شده اعمال شود. هنگام انتخاب لایه تنظیمی ، ممکن است برخی از منوها کار نکنند. بنابراین مطمئن شوید که لایه ای را که قصد اعمال فیلتر روی آن را دارید را انتخاب کرده اید. عموما ، بایستی لایه ای را که می خواهید فیلتر را روی آن اعمال کنید کپی کنید.
توجه داشته باشید که Adobe Camera Raw که قبلاً دیدیم می تواند مانند هر فیلتر دیگری روی یک لایه اعمال شود.
اشیا هوشمند یا اسمارت آبجکت ها
اشیاء هوشمند درست مانند لایه ها و ماسک ها، از پرکاربردترین ویژگی های فتوشاپ هستند. ما دیدیم که فیلترها و سایر تنظیمات هنگام اعمال بر روی یک لایه می توانند مخرب باشند و اغلب نمی توانیم تنظیمات اعمال شده را دوباره تغییر دهیم. اما اینجا اشیاء هوشمند راه حلی ارائه می دهند. هنگامی که یک لایه را به یک شیء هوشمند تبدیل می کنیم ، Photoshop تمام تنظیمات / فیلترها را به عنوان فیلترهای هوشمند اعمال می کند ، همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است:
شما می توانید هر لایه ای را با انتخاب لایه و سپس کلیک راست روی آن و انتخاب گزینه Convert to Smart Object به یک شی هوشمند تبدیل کنید. پس از انجام این کار ، نماد شیء هوشمند روی لایه ظاهر می شود (قرمز مشخص شده است).
در مثال بالا ، من دو تغییر ایجاد کردم. ابتدا از فیلتر Camera RAW استفاده کردم. بعد ، با استفاده از تنظیم Brightness / Contrast ، روشنایی را افزایش دادم. می بینید که هر دو به عنوان فیلترهای هوشمند روی یک لایه اعمال شدند.
حال آیا باید مقادیر هر یک از فیلترهای هوشمند را تغییر دهم ، تنها کاری که باید انجام دهم این است که روی فیلتر دابل کلیک کنم. درست مانند لایه های تنظیمی ، دیالوگ باکس مربوطه باز می شود ، که در آن مقادیری که انتخاب کرده ام نمایش داده می شوند. سپس می توانم آنها را به میزان دلخواه تغییر دهم. همچنین می توانم با دابل کلیک روی آیکون آبی رنگ ، حالت ترکیبی آن فیلتر خاص را تغییر دهم.
کاربردهای اشیاء هوشمند بسیار فراتر از مواردی است که در بالا ذکر شد ، که در مقاله های آینده به آنها خواهیم پرداخت.
نتیجه نهایی آموزش ادیت عکس در فوتوشاپ (Adobe Photoshop)
در این مقاله آموزش فوتوشاپ، ما تمامی قابلیت ها و ابزارهای اولیه مربوط به ویرایش را برای مبتدیانی که می خواهند از فتوشاپ استفاده کنند ، بررسی کردیم. این مقاله فقط یک مقدمه بود برای همه مقالات بعدی Photoshop که قرار است در آکادمی هنر منتشر شود.
اگر سوالی دارید ، یا اگر فکر می کنید من موضوع مهمی را از قلم انداخته ایم ، لطفاً در قسمت نظرات به ما اطلاع دهید.
