در حالی که دوربین DSLR از مکانیزم آینه ای برای انعکاس نور به منظره یاب نوری یا عبور مستقیم آن به سنسور دوربین استفاده می کند، دوربین بدون آینه کاملا فاقد چنین مکانیزمی است (علت نام آن، این است) به این معنی که نور عبوری از لنز، همیشه به سنسور عکس ختم می شود. از آنجایی که نور، دیگر بر روی منظره یاب نوری (OVF) منعکس نمی شود، دوربین های بدون آینه معمولا به منظره یاب های الکترونیکی (EVF) و ال سی دی ها (LCD) متکی هستند که اساسا آن چیزی را که سنسور عکس تشخیص می دهد؛ نشان می دهد. به دلیل نداشتن مکانیزم آینه ای و منظره یاب نوری، دوربین های بدون آینه را می توان در مقایسه با دوربین‌های DSLR؛ ساده تر، سبک تر و حجم تر ساخت.
در تصویر زیر تفاوت بین دوربین DSLR و دوربین بدون آینه را نشان داده شده است:
همانطور که می بینید، در مقایسه با دوربین های بدون آینه، دوربین DLSR دارای اجزای بسیار بیش تری است که عوامل داخلی دوربین را تشکیل می دهند. جدا از مکانیسم پیچیده ی آینه، یک صفحه ی فوکوس، یک لنز خازنی، پنتاپریسم (pentaprism) / پنتامیرور (pentamirror) و سایر مواردی مانند یک آینه ی ثانویه و یک سنسور فوکوس خودکار تشخیص دامنه وجود دارد، که در دوربین DSLR وجود دارد.
دوربین های بدون آینه چگونه عمل می کنند؟
در مقابل، دوربین بدون آینه از نظر مکانیکی بسیار ساده تر است – نور از طریق لنز (#1) مستقیما به سنسور تصویر (#4) برخورد می کند و منظره یاب نوری؛ با منظره یاب الکترونیکی (#9) جایگزین می شود که باعث تکرار سنسور تصویر می شود. در حالت عادی، شاتر مکانیکی دوربین (#3) باز می ماند و معمولا فقط در انتهای نوردهی استفاده می شود. همانطور که در تصویر بالا نشان داده شده است، به دلیل نداشتن آینه و پنتاپریسم، فاصله ی فلنج (Flange) (که فاصله ی بین پایه ی لنز و سنسور تصویر می باشد) در دوربین های بدون آینه به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. به همین دلیل، اکثر بدنه ی دوربین های بدون آینه در مقایسه با دوربین‌های DSLR، نازک تر و سبک تر هستند.
دوربین های بدون آینه مزایای زیادی نسبت به دوربین های DSLR دارند. جدای از وزن سبک تر و حجم بالای خود دوربین، استفاده از منظره یاب الکترونیکی می تواند مزایای زیادی برای عکاسان به همراه داشته باشد. از آنجایی که همه چیز مستقیما از سنسور تصویر کپی می شود، تنظیمات دوربین مانند تعادل رنگ سفید (White Balance)، اشباع و کنتراست را می توان مستقیما از طریق منظره یاب مشاهده کرد و پوشش های اطلاعاتی اضافی از جمله هیستوگرام های موجود را می توان در منظره یاب قرار داد و به عکاسان اجازه می دهد دقیقا از چیزی عکس بگیرند که در حال مشاهده اش هستند. هنگام ترکیب با سیستم تشخیص کنتراست یا سیستم تشخیص دامنه، افراد می توانند از توانایی زوم بر روی سوژه؛ جهت تاکید فوکوس، نهایت استفاده را ببرند و از ویژگی هایی مثل فوکوس بالا، تشخیص چهره و دیگر موارد استفاده کنند تا از دستیابی به بهترین فوکوس در هر شات اطمینان حاصل کنند.
در عین حال، دوربین های بدون آینه، معایب خاص خود را دارند. اولا، منظره یاب الکترونیکی تنها زمانی میتواند فعال باشد که دوربین روشن باشد و به سنسور تصویر؛ برق رسانی انجام شود. این مسئله می تواند به طور قابل توجهی بر عمر باتری دوربین تاثیر بگذارد. دوما، منظره یاب های الکترونیکی می توانند تاخیر، خاموشی و کنتراست بالا داشته باشند که ممکن است مخالف عادت برخی عکاسان باشد. وقتی صحبت از فوکوس خودکار به میان می آید، اگرچه مدل های جدید دوربین های بدون آینه ممکن است بسیار سریع و دقیق باشند، اما هنوز هنگام عکاسی سریع، به ویژه درشرایط کم نور، عملکرد خوبی ندارند.
ما در آکادمی هنر یک پست مفصل نوشتیم که دوربین های Mirrorless را با دوربین‌های DSLR مقایسه می کند، بنابراین اگر می‌خواهید درباره ی مزایا و معایب هر کدام اطلاعات بیش تری کسب کنید، نگاهی به مقاله ی ما در مورد دوربین های بدون آینه در مقابل دوربین های DSLR بیندازید.
